Elaine wtargnęła do swojego pokoiku pełna wściekłości i rozpaczy.
Co ja robię?! Powtarzała to jak mantrę. Nie ona to robiła.
To są halucynacje
Postanowiła nie robić nic, co mogłoby pogorszyć sytuację.
Co ja sobie ubzdurałam? Najpierw wyprowadzka z Elyanos, kłótnia z Arkadiusem, a teraz jakiś głupi wymysł spowodowany ludzką gorączką. Dosyć tego!
Stanęła nad skromną umywalką i oblała się zimną wodą, która ochładzała jej rozpaloną twarz.
W lustrze zamigotały jej nienaturalnie niebieskie oczy. Były bardzo zmęczone i udręczone wydarzeniami sprzed niedawna. Wiele złych rzeczy. Zbyt wiele.
Elfka wdrapała się na łóżko i opatuliła się ciepłą kołdrą.
Nie tak ciepłą jak Arkadius.
Elaine przypomniała sobie jego wargi delikatnie i niezdarnie całujące ją. Jego drobne ciałko, które chciała obronić od wszkiego zła. Jego oczy, ciemne i głębokie. I jego serce.. które biło dla niej. Dla takiej głupiej elfki.. Która wszystko zepsuła głupimi zamysłami i gierkami. Była zła. Grzech skalał ją i uczynił słabą.
Już nigdy nie skrzywdzi go. Ochroni, przed całym światem. Odda życie, jeśli będzie tego chcieć. Zrobi to, co zechce.
Byleby jej wybaczył i dał szansę na zmianę.
Zasnęła mając na ustach jego imię.
Nadali temu związkowi zbyt szybkie tempo. Mieli czas na seks i formalności z tym związane.
To było niepotrzebne zagranie. Teraz trzeba to naprawić, dać sobie czas..
Elaine da mu czas. Ale teraz musi zasnąć w niewygodnym łóżku i pokonać chorobę.

Jakiś czas później
Elaine obudziła się z dość mocno zatkanymi zatokami i łzami w oczach. Cały czas myślała o nim. Tęskniła za nim.. Za wcześniejszym życiem.
Wstała dość chwiejnie z posłania mokrego od potu i łez. Elfka czuła się o wiele lepiej, a wyrzuty gnębiły ją słabiej.
Gdzie jest Arkadius?
Postanowiła wysłać mu magiczny list. Wyjęła pióro i białą kartkę na blat małego stolika. Zaczęła pisać krótk liścik swoim drobnym pismem.
Arkadiusie.
Musimy się spotkać i porozmawiać jak najszybciej. To ważne.
Elaine
Delikatnie dmuchnęła w rulonik powodując jego przeniesienie ku jej ukochanemu. Westchnęła i skuliła się jak mała dziewczynka

Ostatnio edytowany przez Morphine (Sun-10-12 07:23:26)

Ichi zmierzył mężczyznę wzorkiem. Patrzył jak znika, jak znika jego szansa na bycie normalnym. W końcu chce był człowiekiem. To nie byle co, coś musiało w nim wzbudzić takie emocje. Seiko. W sumie nie tylko to. Chłopak jeszcze raz rzucił przelotne spojrzenie na swoją ukochaną i pchnął drzwi chatki tak mocno, że prawie wypadły z zawiasów. -Chyba się nie rozumiemy - zaczął powoli, a jego oczy znowu przybrały karmazynowy kolor. Ichiro oparł się o starą futrynę i kontynuował -To nie była prośba - a potem wygiął usta w ironicznym uśmiechu. Ukazując swoje śnieżnobiałe kły dotknął jednego, delikatnie nakłuwając swój palec. -Widzisz...-znowu zaczął prowadzić swój monolog powoli sięgając za szlufkę przy której znajdował się pistolet. Wyciągnął go po czym odpiął i rzucił gdzieś pod nogi starego mężczyzny. -Nie traktuj tego jako wyzwanie - powiedział i rzucił w bok resztę swojego "sprzętu". -Chce znowu być człowiekiem - powtórzył. -Kiedy mam swoje nadprzyrodzone zdolności po co mi ta piękna broń? - zapytał sam siebie - przecież mogę zabić równie dobrze jej nie używając, a to jest nudne - wziął głęboki oddech. -Nie robię tego wyłącznie dla Seiko. W sumie nie blefował. Kątem oka spojrzał na dziewczynę stojącą gdzieś za nim. Wiedział, że tam jest. Jego wyczulony węch zdradzi mu wszystko. -Oddam Ci za to wszystko co mam. A więc? Twoja decyzja Alchemiku?