Koniec końców demon wraz ze swoją panią wybrali jezioro położone na zachód od centrum Elaynosa. Generalnie to Kei dokonał wyboru, ponieważ jego pani nie była do końca zdecydowana gdzie chce pójść, czarnowłosy musiał przejąć pałeczkę i wybrał to miejsce, które w nocy wyglądało bardzo mrocznie. Byli w tej nieznanej części Elaynosa, więc czemu tutaj się dziwić? Zapewne to jego demoniczne instynkty go tutaj przyciągnęły. Księżyc odbijał się w nieruchomej tafli jeziora. Dzisiaj prawie był w pełni.
Kudłacz biegł na oślep i nagle wbiegł do wody z głośnym pluskiem. Zaskomlał i natychmiast stamtąd wybiegł, uciekając najdalej jak mógł. Kiedy znalazł się już na suchym lądzie z daleka od złowieszczych głębin jeziora, otrzepał się, po czym zaczął węszyć.
Demon przystanął w połowie i spojrzał w niebo. Za kilka dni księżyc będzie w pełni. Ludzie będą mieli problem z zaśnięciem a wilkołaki zamienią się w krwiożercze potwory. Cóż jeszcze dzieje się podczas pełni? Keiowi zbiera się na filozoficzne myślenie? To nie tylko podczas pełni księżyca. Z reguły zawsze.
Czarnowłosy wyciągnął dłoń w stronę swojej pani, aby ułatwić jej chodzenie w dość wysokiej trawie.
- Gdzie pani chce usiąść? Proponowałbym pod tamtą płaczącą wierzbą. Idealnie będzie ukrywała naszą obecność tutaj. Nie chciałbym aby zleciało się stado wygłodniałych wampirów, wilkołaków, animagów ani żadnych szalonych czarowników. Na wszelki wypadek sprawdzę jeszcze swoją broń. Szkoda by było brudzić swoje dłonie jakimiś kundlami. - demon skoczył swój monolog i sięgnął do tylnej kieszeni od spodni, po czym wyciągnął z niej swój czarny pistolet. Przeładował naboje i schował go z powrotem.
- Jest pełen. Nie ma się pani o co martwić. Może pani spokojnie zbierać inspiracje do swoich rysunków. - powiedział i pociągnął Sachiko w stronę płaczącej wierzby, której liście mozolnie powiewały na lekkim wietrzyku.

Demon spostrzegł wyraz na twarzy swojej pani i od razu cicho zaśmiał się pod swoim parszywym nosem.
Może nie powinienem był brać człowieka w noc nad jezioro? Jest jak ćma.
Kei uniósł głowę i spojrzał w górę. Na wielki księżyc, który był już prawie w pełni.
Nie jest przecież aż tak ciemno. Księżyc wszystko oświetla.
Czarnowłosy spojrzał w stronę Sachiko. Widział wszystko wyraźnie. Nie były to tylko czarne kontury różnych rzeczy. Mógł dokładnie opisać jakie kolory jego pani ma na sobie. Były ciemniejsze niż za dnia jednak tak samo wyraziste. Nie tylko wampiry dobrze widzą w ciemnościach. Demony to też stworzenia ciemności. Te pierwsze.
- Ma pani problem z widzeniem? - demon zwrócił głowę w stronę swojej pani, stojąc na tle wielkiego, szarego księżyca, który sprawiał, że Kei wyglądał jak czarny zarys człowieka, któremu tylko oczy świeciły na czerwono. Wyglądał jak prawdziwy demon z piekieł. Już nie jak pedantyczny, zarozumiały lokaj, tylko jak cień człowieka. Cień, który zawsze może oderwać się od podłogi - czy od czegoś na co w danej chwili pada - i udusić swojego właściciela, pożerając jego duszę w katuszach, nie pozwalając jej doznać zbawienia.
- Jeśli moja pani nie widzi dobrze, możemy przyjść tutaj jutro. Wtedy sobie porysujesz. Jest o wiele ciekawszych rzeczy do rysowania niż demon. - czarnowłosy znów się zaśmiał - Chyba nie chcesz rysować czegoś, czego wszyscy będą się bali? Lepiej narysuj coś pięknego. - powiedział i jednym ruchem znalazł się obok swojej pani. Znów użył umiejętności "teleportacji". Co by nie było to bardzo przydatna - a zarazem przerażająca - umiejętność, którą na Elyanosie - chyba - tylko ten demon opanował.
Kei położył dłonie w satynowych, białych rękawiczkach na ramionach swojej pani. Pochylił się nad nią i zaczął delikatnie całować jej szyję.
- Uważasz mnie tylko i wyłącznie za potwora, prawda? Że moim jedynym priorytetem jest cię pożreć.
Płakałbym za tobą.. sercem. Demony nie umieją płakać.
Przez przypadek Kei wyłapał myśli swojej pani.