Po krótkiej przechadzce Yuka i jej towarzysz znaleźli się przy stawie. Dziewczyna najpierw dokładnie przyjrzała się otoczeniu. -Jak pięknie-stwierdziła i chwyciła mocniej dłoń Nuttiego. - Może usiądziemy? -zaproponowała, a kąciki jej ust mimowolnie podniosły się do góry. Była szczęśliwa w towarzystwie nowego przyjaciela. Świetnie się bawiła.

-Wolę usiąść pod drzewem - powiedziała i ruszyła w stronę wierzby. Gdy tylko się przy niej znalazła spojrzała pod nogi. Widziała potężne korzenie drzewa i postanowiła na jednym przycupnąć. Pomachała zachęcająco ręką do przyjaciela, a następnie poklepała miejsce obok siebie. -Spokojnie tu, zupełne przeciwieństwo wesołego miasteczka...Tam były straszne neonowe kolory, a te tu są stonowane - powiedziała cichutko. Po chwili przemyślenia wpadł jej do głowy pewien niecny plan, który chciała zrealizować nieco później. Popatrzyła w stronę stawu. "Na pewno nie jest głęboko" - pomyślała, a potem przerzuciła wzrok na soczyście zieloną trawę. -Można by tu kiedyś urządzić piknik - stwierdziła i uśmiechnęła się delikatnie.

-Kto powiedział, że będę cię tam wrzucać - powiedziała, a zaraz potem dodała - wskoczymy razem. Dziewczyna uśmiechnęła się złowieszczo. Dotknęła delikatnie ręki chłopaka. Czuła się teraz swobodniej. Nad stawem nie było w ogóle ludzi, było cicho, spokojnie. Co jakiś czas ryba wyskakiwała z wody próbując naśladować delfiny. Yuka zaśmiała się cicho. -Tak, będziemy musieli- rzekła, a potem drugą, niezajętą niczym dłonią zerwała kilka kwiatów rumianku, które rosły przy korzeniu. Uśmiechnęła się do siebie i zabrała drugą dłoń od przyjaciela. Zaczęła pleść z kwiatów wianuszek akurat na swoją głowę. Zajęło jej to dosłownie moment. Po skończeniu położyła go na kolana. Przypomniał jej się dzień, w którym pierwszy raz zaprzyjaźniła się z człowiekiem. Jej pierwsza ludzka przyjaciółka nauczyła ją robić takie rzeczy. Dziewczyna wzięła głęboki oddech i przymknęła oczy. Ze swojego rodzaju transu wyrwał ją plusk wody, który spowodowała rybka. - Głupia latająca ryba - powiedziała głośno i oparła twarz o nadgarstek.

-O czym ty mówisz? - powiedziała oburzona, a zaraz potem uświadomiła sobie, że przecież chłopak ma nadzwyczajne zdolności w tym czytanie w myślach. Westchnęła cicho i założyła wianuszek na głowę. -Byłam mała, nie pamiętam -skłamała i odwróciła głowę w bok. Tak naprawdę w jej głowie widniał już portret nie za młodej kobiety ubranej w długą fioletową suknie i biały fartuch. Miała długie, ciemne włosy, zawsze splecione w warkocz. -Zawsze chciałam mieć długie włosy - stwierdziła po chwili dziewczyna i zamilkła na dłuższy moment.

-Tak sądzisz? - spytała cichutko, a następnie rzuciła się na chłopaka. Obydwoje spadli z konaru. Yuka usiadła wygodnie na przyjacielu i pochyliła się nad nim. -Naprawdę? -chciała być upewniona. Po krótkiej chwili uświadomiła sobie, że właśnie siedzi na chłopaku. Spanikowana zaczęła machać rękami. Zaczerwieniła się do granic możliwości i sturlała się z Nuttiego. Położyła się obok niego, a nogi oparła o konar. -Nie musisz mnie przepraszać - stwierdziła po chwili i przyłożyła palec wskazujący do ust. -Mam pomysł - powiedziała i podniosła się z prędkością światła. Powoli zaczęła rozpinać guziki koszuli. Kątem oka spojrzała na chłopaka. Westchnęła cicho i zdjęła koszulę, a następnie rzuciła obok towarzysza. Potem sprawnymi ruchami ściągnęła spódniczkę. Miała teraz na sobie tylko dość zabudowaną bieliznę w truskawki. Swoim tanecznym ruchem podeszła do stawu i przez chwilę stała przed nim. "Wejść czy nie?" zastanawiała się. Chwilę potem była już w wodzie. Od razu zanurzyła się na wysokość pępka. - Zimna...-powiedziała cicho i przejechała koniuszkami palców po wierzchu stawu.