I znów bez celu włóczył się korytarzami hotelu. I znów myślał o samych dyrdymałach, zamiast zająć umysł czymś bardziej praktycznym czy chociaż mniej dziecinnym. I znów rozwiązał mu się but. I znów ukląkł, by go zawiązać.
- Rutyna – mruknął niedosłyszalnie pod nosem, znudzony już ciągłym przebywaniem w stanie uśpienia. Czysto metaforycznie oczywiście. Nie było żadnej ciekawej sprawy, za którą mógłby się wziąć. Żadnej ciekawej książki, której jeszcze nie przeczytał i żadnej ciekawej osoby, której jeszcze nie poznał. Czyżby Życie się na niego obraziło? Nie... Życie lubi go aż nadto. Za to Los. O tak, Los najwyraźniej nie był do niego pozytywnie nastawiony. Bo cóż innego, jak ten parszywy zasraniec, który wciąż próbuje obrócić w proch wszystkie jego relacje z Życiem?! Chłopak westchnął, aby uspokoić myśli. Dlaczego w sumie uczłowiecza takie rzeczy? No właśnie rzeczy. Żeby móc potem z kim pogadać, w przypadku Życia? Albo kogo zwyzywać, jak to ma w zwyczaju czynić Losowi? Albo po prostu zawrzeć z Losem umowę – on nie będzie się nad nim znęcał, w zamian za to Noah nie będzie o nim niepochlebnie mówił, czy też myślał. Chłopak oparł się o ścianę w jednym z hotelowych korytarzy. Tak... To w sumie dobry pomysł. Bo gdyby tak być i z Losem i z Życiem za pan brat, to... Czyż to nie byłoby piękne? Chociaż nie. Gdyby wszystko się błyszczało, byłoby zbyt monotonnie. Ale przecież teraz także jest nudno! Los się nad nim znęca, oj tak. Już on kiedyś pokaże Losowi. Nie będzie czekał, aż coś ciekawego się zdarzy! Sam wszystko zorganizuje, ot co! Z determinacją zacisnął pięści i – pewien, że nikogo nie ma w pobliżu – uśmiechnął się szyderczo jednym kącikiem ust, ukazując ułamanego zęba. Zmotywowany swoimi rozmyślaniami, jął kierować się w stronę schodów, aby przejść przez hol, aż na ulicę i tam zrobić ukradkiem jakieś zamieszanie. Ale cóż to...? Usłyszał głuche trzaśnięcie drzwiami. Cofnął się dwa stopnie do tyłu, aby znów znaleźć się na hotelowym dywanie i rozejrzał dookoła. Ponownie zapadła grobowa cisza. Ale nie na długo, bo chwilę potem z okolic pokoju pod numerkiem 15 dało się słyszeć... tłuczenie...? Jakby ktoś tłukł szybę... Nie... Nie szybę. Cienkie tłuczone szkło nie wydaje takich odgłosów. To były niższe brzmienia. Ktoś ewidentnie rozbijał coś o podłogę. Parsknął w myślach śmiechem. Ktoś się złości, tak? Hm.
- Losie, ty mały sukinsynu – uśmiechnął się w głębi duszy i skierował do owej piętnastki. Zza drzwi słychać było raz za razem odgłos tłuczonego tworzywa. Raz nawet jakiś łomot, jakby spadło coś ciężkiego. Ale tam furiata mieszka. Ciekawe kto? Stanął przy drzwiach i wsłuchiwał się w przeróżne odgłosy batalii, jaką tam ktoś prowadził. Naraz stwierdził, że on też tak zawsze chciał zrobić. Problem w tym, że... Koszty. Owszem, miał zielonych w brud, lecz nie spieszyło mu się, by je prze... przebijać. Teraz do jego uszu doszły stłumione, ciężkie odgłosy, jakby ktoś rzucał czymś dość miękkim, co... PLASK. Coś... najprawdopodobniej coś mazistego rozbryzgało się o drzwi. Jonathan odskoczył od nich, myśląc, że zaraz wyłoni się z nich jakiś człowiek. Ale nic takiego się nie stało, więc ponownie przyłożył ucho do drzwi. Następnie posłyszał dźwięk łamanego drewna.
- Ty tak specjalnie? - mruknął do Losu, i wiedziony ciekawością chwycił za pozłacaną, ozdobną klamkę kutą w żelazie, by następnie wśliznąć się do środka. I to, co ujrzał, było najzabawniejszą rzeczą, jaką przyszło mu widzieć. Zdemolowany pokój, który kiedyś zapewne był ładny, porządny i dystyngowany, wyglądał teraz jak … Chłopak omal nie parsknął śmiechem. Ale tu pobojowisko! Rozejrzał się wokół i zobaczył „przyczynatora” całego tego burdelu, który tutaj zapanował.
Jakaś drobniutka, urocza blond czuprynka z furią rozszarpywała poduszki i niszczyła lampki, klęcząc na swoim łóżku. Dziewczynka wstała i skierowała się do części gościnnej pokoju. Grzmotnęła fotelem o ścianę, przeorała kanapę tak, że już nie wyglądała jak mebel, chwyciła dywan i rzuciła w jego stronę, nawet go nie zauważając. Cóż poradzić, skoro była zaślepiona wściekłością, której źródła nie znał, za to on w ogóle się nie ruszał. Więc pomimo iż był naprawdę widoczny, mógł posłużyć nawet jako pomniczek, a ona – w tym stanie rzecz jasna – i tak nie zwróciłaby na niego uwagi. Rozbiła małe okienko nad kanapą, po czym zmieniła kurs na okno i stojącą obok niej roślinkę, którą ominęła, za to zerwała zasłony i podrapała szybę. Noah zatkał uszy, gdy usłyszał przeszywający pisk paznokci trących szkło. Zmarszczył brwi i w milczeniu przyglądał się temu, co wyprawia mała psychopatka. Dziewczyna uspokoiła się nieco i spojrzała na pobojowisko, które tu urządziła. Jonathan wstrzymał oddech i znieruchomiał jeszcze bardziej, o ile w ogóle się tak dało. Usiadła na stoliku, tyłem do niego i długo milczała. Długo, oj długo. W końcu fiołkowookiemu znudziło się bezczynne stanie obok drzwi, więc postanowił przestraszyć drobną osóbkę. Postąpił krok do przodu. Raz... Dwa... Trzy... Znalazł się przy milczącej dziewczynie. Niedosłyszalnie podniósł ręce do góry i z cichym szelestem zdjął z czoła bandankę, po czym kucnął tak, że kiedy dziewczyna się odwróci, nie będzie go mogła zobaczyć, zakładając, iż spojrzy tak, jakby patrzyła na stojącego człowieka. Wyciągnął ręce w stronę jej karku i zacisnął zimne jak lód palce na jej szyi tak, żeby zaczęła się podduszać, następnie puścił jedną ręką, by zawiązać jej wyżej wspomnianą bandankę na oczach. Dłoń, która ściskała gardło przemieściła się wyżej, kciukiem i małym palcem naciskając za uszami, w miejscu, gdzie najbardziej boli, natomiast palec wskazujący i serdeczny wcisnęły się do kącików jej ust, ściągając je do dołu. W tym samym czasie wbił paznokieć środkowego palca w dziąsła dolnej szczęki od wewnętrznej strony. Z sadystyczną przyjemnością szepnął dziewczynie do ucha szaleńczym tonem:
- Tell me all your secrets... - i zachichotał złowieszczo.
Zdawał sobie sprawę, że może go szybko obezwładnić, choćby gryząc w palce. W dodatku miała wolne ręce. Jedyne co ją ograniczało to niezdolność widzenia i krwawiące dziąsło. Ale co tam, pomyślał znudzony panicz. Przynajmniej będzie dobra zabawa.

{Wybacz Amuś, trochę przydługo~}

Już myślał, że ma istotkę jak w garści. Co z tego, że jest taką furiatką? W głębi duszy jest pewnie tak delikatna, że nikogo nie...
Dziewczyna wbiła w jego palce zęby, dziurawiąc skórę. Noah syknął boleśnie i zacisnął oczy, poczuł jak małe kropelki czerwonej substancji, której tak nie lubił spływają mu po palcach. Co ona ma zza szczęki? Takie ostre ząbki... Zarzuciła ręce do tyłu, by wbić mu paznokcie w ramiona, czego z kolei prawie nie poczuł, zbyt skupiony na pulsującym bólu w trzech palcach prawej ręki. Dziewczynka przerzuciła go nad swoją głową, a on, oszołomiony wylądował boleśnie na podeście „salonowym”, którego krawędź wbiła mu się w kręgosłup, aż coś strzyknęło.
...nie skrzywdzi?
Zacisnął oczy z bólu. Ta to ma tupet. Za silna, jak na niego. Jak na zwykłego człowieka. Kim ona może być..? Czym? Może jest gigantem, czy – jak kto woli – tytanem..? Jakiś, dajmy na to Gabriel, czy Emanuel upodobał sobie jej matkę i spłodził nadprzyrodzone dziecko? Nie... Żadne takie wymyślne skrzydlate potwory nie istnieją. Przecież to jest wbrew prawu grawitacji. Powinny mieć co najmniej dwie pary gigantycznych, rozłożystych skrzydeł, żeby móc normalnie latać. Żeby było epicko. Chociaż może nie... Skrzydła osy. Tak, osy olewają prawo grawitacji. Albo pszczoły. Dziewczyna przewała mu jego jakże interesujące rozmyślania, przyciskając mu nadgarstki do podestu i siadając na klatce piersiowej. Jonathan zakrztusił się, gdy próbował wziąć oddech i zaniósł się kaszlem, walcząc o powietrze, ponieważ blondynka usiadła akurat tak, że trudno mu było się dotlenić. Spojrzał na nią nieco zdezorientowany, mimo to z kamienną twarzą i odpowiedział chłodnym tonem:
- Cwany nie cwany, nie chciałem cię zabić, a ty najwyraźniej dążysz do tego całą parą. - po czym po krótkim namyśle dodał – Poza tym czy nie oderwałem cię przypadkiem od tych myśli, które doprowadziły twój pokój do takiego stanu? - pozwolił, aby cień tryumfalnego uśmieszku z nutą wyższości zawitał na zaciśniętych z bólu ustach. Ugiął nogi w kolanach, mając nadzieję, że zmiana napięcia mięśni brzucha pozwoli mu swobodniej oddychać, i stęknął cicho, kiedy lekko zsunął się z podestu, szorując po nim kręgosłupem. Teraz krawędź stopnia wbijała mu się w kark. Parę chwil milczenia później, chłopak stracił cierpliwość. Szarpnął rękami, lecz uścisk oprawcy był zbyt mocny, spróbował więc się jakoś wyśliznąć, lecz to także było niemożliwe. Czuł jak krew kapie z palców na podłogę. Dlaczego dziś nie założył rękawiczek, do cholery?!
- Dobra, panienko, zamierzasz tak na mnie siedzieć, czy może zechcieć przedsięwziąć dla mnie jakąś bardziej... wygodną pozycję? - powiedział poirytowany, nie zważając na to, jak to zabrzmiało. Zauważył, że ramiona dziewczyny lekko drżą, lecz nie był w stanie ocenić, czy płacze, czy się śmieje, czy chociażby zachciało jej się nimi pomachać.

Popatrzył na nią, mrużąc lekko jedno oko – taki nawyk, kiedy go coś boli.
- Nie zabijam nieznajomych – powiedział i od razu jego własne myśli zadrwiły z niego Taa, akurat. – Zauważ iż nie było to ani śmiertelne podduszenie ani śmiertelne poranienie.
„Ciekawe czy nawet by ci się to udało” powiedziała cicho. Co to znaczy? Co ona? Nieśmiertelna? Phie, też mu coś. W takim razie on też może być nieśmiertelny. No chyba, że hipoteza o gigantach okazała się choć po części prawdziwa... Postanowił zaryzykować dla własnego dobra. Żeby nie było mu w życiu za nudno.
- Kim... - zaczął, ale zaraz się poprawił – Czym ty jesteś? - miał dość mocne podstawy do zadania tego pytania, więc w razie czego będzie mógł się wytłumaczyć. Ale... Dlaczego niby miałby się tłumaczyć dziecku? Dlaczego w ogóle miałby się komuś tłumaczyć? Czy to nie oni, ludzie, czy też nieludzie, mają skakać wokół niego? Chociaż... Gdzieś w głębi duszy czuł, że... Czy to respekt? Czuł wobec niej respekt? Sam zszokował się tym, co jego mózg myśli, więc szybko to od siebie odgonił. W jego głowie zapanował jakiś... Harmider. Mimo to z zewnątrz wyglądał bardziej jakby zobaczył niestrasznego ducha, lub jakby dostał padaczki, tudzież „zawiechy”. Dziewczyna od dmuchnęła grzywkę z czoła.
- Zawsze można zrobić cięcie i zacząć od nowa – powiedział patrząc gdzieś w bok i próbując zapomnieć o bólu, który przeszywał mu całe plecy i przyprawił nawet o lekki skurcz łydki. Zmarszczył brwi i popatrzył na nią.
- Nikogo i niczego nie udaję. - rzekł dziwnym tonem, choć sam nie był pewien tego zapewnienia. Dziewczyna wreszcie dała mu trochę wolnej przestrzeni i puściła jego nadgarstki, by zacząć wyłamywać palce. Jonathan podniósł się na rękach z niemałym trudem i usiadł na podłodze, krzywiąc twarz w grymasie bólu. Nieźle go załatwiła, nie ma co. A wyglądała na taką niewinną i bezradną. Wstała od niego i usiadła na łóżku, które zaskrzypiało niebezpiecznie. Cóż się dziwić, skoro miało powyłamywane deski. Spojrzał na nią spod grzywki, po czym zaczął uważnie oglądać ślady po ugryzieniu jej ostrych ząbków.
- Każdy znudzony panicz podąża jak głupi za źródłem ciekawych dźwięków... – powiedział trochę niezrozumiale i dodał - ...żeby potem zostać tak potraktowanym przez dziecko.

- Niby jak? - zdziwił się, nie do końca rozumiejąc jej słowa. Coś jest z nią nie tak. Stanowczo.
Nastała dość długa cisza, którą Noah spożytkował na rozmyślanie o tym czym to jest owa dziewczynka. Anioł tudzież archanioł odpadał. Potomek takowego także – jakoś mu to nie pasowało. Może jest pod wpływem jakiegoś magicznego płynu, których to zwykli używać kulturyści? A może magia istnieje? Chłopak roześmiał się nagle. Taak, magia istnieje. Uwierzyłeś? Wspaniale! Zaraz przyleci do ciebie jednorożec, a wróżka chrzestna przyjdzie zesfatać cię z jakąś najaraną księżniczką, co nigdy włosów nie przycinała! Skończył się śmiać gdy usłyszał, że dziewczyna jest demonem. Demonem? Absurd. Takie rzeczy nie istnie... Nie. Coś w środku nakazywało mu uwierzyć w jej słowa. Czyżby to był... Instynkt? Przeczucie? Coś w stylu naturalnego szóstego zmysłu?
- Aha. - powiedział z szeroko otwartymi oczami. Demon...? Coś jak szatan. A szatan zawiera pakty z ludźmi. A on jest człowiekiem. Chłopak pokręcił głową. Cóż za naiwność. Ale... Mhm, raz kozie śmierć.
- Zawierasz pakty z ludźmi? Po co stąpasz po ziemi? Należysz do kogoś? - wypalił, po czym zorientował się, że dostał jakiegoś dziwnego słowotoku. Czyżby przypływ adrenaliny? W sumie taki demon to niezła jazda. Heh, cóż za dziecinne myśli.
Chłopak przeczesał dłonią włosy i spojrzał na nią.
- No wiesz. Stopklatka. Ciach. Pauza. Powtarzamy scenę, kamera i... akcja. - powiedział płynnie i spojrzał na nią nieco nieobecnym wzrokiem. Nie obchodziło go czy zrozumie. Po prostu chciał... Czegoś ciekawego. Chciał zapełnić tę ziejącą dziurę w jego życiu, którą z czasem nazwał nudą. Ale czy to była nuda? Hm. Nuda, nuda.
- Dlaczego miałbym udawać? - spytał, w sumie nie z ciekawości. A może. W sumie nie wiedział czy naprawdę jest taki poważny, czy to tylko tak... Dla zapełnienia tej cholernej dziury.
- Wyglądasz na nie więcej niż piętnaście lat – powiedział spokojnie i oberwał w policzek. Cięta rączka, ostre ząbki... Co jest z tą dziewczyną? Miejsce w które uderzyła zapiekło i poczuł, że robi się gorące. Lekki odrzut przekręcił jego głowę w prawo i tam ona została. Po co miał nadstawiać drugi policzek, patrząc jej w oczy? Poczuł się upokorzony. Bardzo. Zmarszczył brwi i starał się ukryć nieco smutny wyraz twarzy, patrzył na zdemolowane łóżko. W końcu nie odwracając od niego wzroku zadał pytanie:
- Jak mogę do ciebie mówić? - po chwili dodał także – I ile w takim razie masz lat?