Na jego twarzy - zaraz po strwożonej minie - pojawił się cień ulgi. Grunt, że się obudziła. Resztą będzie martwił się później - a dokładniej to za chwilę.
- Sachiko.. - wyszeptał z ulgą w głosie i pogłaskał ją w miejscu, gdzie wcześniej uderzył ją w twarz. Naprawdę nie chciał posuwać się do takich środków, ale wydawało mu się, że tylko ta jedna rzecz będzie w stanie poskutkować. Ewentualnie wiadro zimnej wody, jednak wtedy mogłaby się zakrztusić i umrzeć. Była przecież teraz śmiertelnym człowiekiem.
- Tak się cieszę, że wróciłaś. - uśmiechnął się i oparł swoje czoło o jej. W przeciwieństwie do niego, jej ciało było ciepłe. Teraz nawet gorące!
- Przepraszam cię za to.. Nie nadaję się do tworzenia rzeczy tego typu. - powiedział krótko. Nie próbował niczego tłumaczyć, ponieważ tak postanowił. Dopóki o to nie zapyta, sam nic jej nie powie. Nie chciał zagłębiać się w ten zakamarek swojej pamięci.
- To zbyt trudne, nawet jak dla mnie. - westchnął i odsunął się od niej trochę, aby mogła zyskać kawałek wolnej przestrzeni na łóżku. Była rozpalona a jej serce niesamowicie szybko biło w obecnej chwili.
- Jestem świadom, że teraz już nie uda ci się zasnąć. - Kei wstał i zapalił jedną z nocnych lampek - Chcesz się czegoś napić? Może mleka z miodem?

Kei jakby mechanicznie poszedł do kuchni, natychmiast kiedy Sachiko stwierdziła, że jest spragniona. W środku pomieszczenia w którym jego pani jadła od jakiegoś czasu, wyciągnął z szafki dzbanek i nalał do niego przegotowanej wody z sagana - o dziwo, pomimo tego, że mieszkają tutaj tylko od paru dni, on już wiedział co gdzie jest. Wiedział? Może nie do końca. Działał intuicyjnie.
Wyciągnął z lodówki mleko - jak obiecał - i przelał go do garnuszka, którego postawił na niebieskawym gazie, który przy każdym, mocniejszym przejściu demona, malał i wyglądał jakby chciał się schować. Może bał się? Jak dzikie zwierzę.
Międzyczasie wyszedł z kuchni z przygotowaną wodą. Przystanął obok łóżka i podał szklankę swojej roztrzęsionej pani.
- Proszę. - nalał do szklanki wody z przezroczystego dzbanka.
Patrzył na nią cały czas. Chciał wyłapać jak w obecnej chwili się czuje - chociaż tak naprawdę wiedział.
- Nie myśl o tym na razie. Wszystko musi ci się poukładać w głowie. - demon pogłaskał swoją panią po głowie i złożył na jej czole pocałunek. Jak na relacje pani - lokaj było tutaj zbyt wiele uczucia.
- Pójdę po mleko. - uśmiechnął się, odłożył dzbanek z wodą na szafkę nocną, oraz ponownie zniknął za kuchennymi drzwiami.
Naprawdę..
Kei oparł się o kuchenny blat i spuścił głowę w dół.
..jak część mnie mogła mi to zrobić? Nie mogę już ufać nawet samemu sobie.
- Ah.. Do niczego. - powiedział na głos i zgasił palnik. Większość ludzi tak po prostu pozwala aby mleko wykipiało na kuchenkę. On jednak był demonem, dziwne by było gdyby zawalił z tak łatwą rzeczą zaraz po tym, kiedy wsadził do głowy swojej pani tak okropny koszmar, który widniał zawsze w jego głowie. No, czasami..
Czarnowłosy przelał mleko do kubka i dodał tam jeszcze miodu. Wymieszał wszystko sprawnie łyżeczką i zaniósł swojej pani.
- Proszę. - ukłonił się i wyprostował, ciągle uważnie się jej przyglądając.

Przytaknął jej spokojnymi ruchami.
- Owszem. To tylko urojona rzeczywistość, nie mógłbym tam zginąć. - spojrzał na nią - Chociaż nie przeczę, że jeśli umarłabyś we śnie i nie zdążyła się obudzić, twoje ciało mogłoby doznać szoku i naprawdę zatrzymać swoją pracę. Głupie, prawda? - zaśmiał się i odsunął od swojej pani na pewną odległość.
Demon przekrzywił głowę w bok i wciąż przyglądał się swojej ukochanej. Zupełnie jak pies, który wciąż spał za szafą w kącie.
- Już nie zaśniesz. - stwierdził fakt - Powinnaś to teraz jakoś rozruszać.. bądź zająć swoje myśli czymś innym. Chwila refleksji jeszcze nadejdzie. -  powiedział z uśmiechem na ustach i zwrócił głowę w stronę okna.
Nadchodzi słoneczny dzień.. Kolejny.
Czy taka pogoda w ogóle pasowała do Elyanosa? Miasto wyglądało na dosyć stare i zniszczone a więc deszcz o wiele bardziej do niego pasuje. Wtedy wszystko zlewa się w jedno a osoba przebywająca tutaj nie ma rozdartych uczuć. Większość osób w tym mieście chodzi przybita.. Elyanos to naprawdę smutne miejsce - zwłaszcza jego centrum.
Dlaczego władze miasta nie próbują niczego z tym zrobić?
Demon zmarszczył brwi i spojrzał w stronę smacznie chrapiącego psa.
- Nie jesteś głodna? - zwrócił się do Sachiko i wwiercił w nią swoje spojrzenie.

- To jasne, że boisz się śmierci. - Kei zaczął podwijać rękawy w górę - Kiedy jeszcze byłaś shinigami ciągle odbierałaś życie innym ludziom, robiąc za obraz Śmierci, jednak nigdy nie spotkałaś się z nią osobiście. - mężczyzna parsknął - Tak naprawdę to zjawisko wszystkich przeraża. Nawet my, demony, nie wiemy co możemy spotkać, kiedy nasze ciało przeszyje legendarny miecz. Żyjemy jak chcemy, ponieważ nic nie jest w stanie nas zabić a owy miecz jest tylko legendą o której słyszało niewiele. - kiedy czarnowłosy podwinął już swoje rękawy, przyjrzał się uważnie swoim dłoniom, które były blade jak zwykle - Demony zaczynają czuć strach dopiero kiedy miecz przeszywa ich pierś.
Demon odwrócił się i podszedł do szafy z której wyciągnął biały fartuch. Obwiązał go sobie wokół pasa i skierował się w stronę Kudłacza, który wciąż pochrapywał. Szturchnął go lekko czubkiem buta, jednak zwierze zawarczało i dalej spało.
Czarnowłosy wzdrygnął się, kiedy poczuł jak Sachiko przytula się do niego.
- Mam nie iść? Huu? - odwrócił głowę w jej stronę - Dobrze. Zostanę. - powiedział i odsunął ją lekko od siebie, po czym zrzucił ze swojego pasa fartuch, którego wcześniej założył.
Ujął dłoń Sachiko i zaczął ją powoli obcałowywać, a ona zaczęła mówić o tym co by było gdyby.
Pieprzenie.
Kei puścił ją, jednak zaraz ponownie przysunął do siebie.
- Nie masz powodów aby być smutną. Jestem tutaj, dlatego nie smuć się. Możesz powiedzieć mi o wszystkim co leży w twoim sercu. - demon ostatnimi czasy zrobił się bardziej gadatliwy. A może to po prostu były wyrzuty sumienia?

Rozpacz.
Kei odwrócił głowę w bok i wbił swój zamyślony wzrok w punkt odleglejszy od ściany, która była obok niego. Patrzył na coś czego i tak nie widział. W jego głowie powstał jakiś obraz, który całkowicie go zaangażował. Obraz.. śmierci, bólu, rozpaczy, odrzucenia. Po prostu jego wspomnienia.
Demon uśmiechnął się pod nosem sam do siebie, po czym parsknął i spojrzał w stronę Sachiko. Blask księżyca odbił się w jego karmazynowych oczach i zniknął, jakby utonął w jego spaczonym spojrzeniu. Jest wiele różnych spojrzeń. Mówi się, że oczy są zwierciadłem duszy. Na ile to jest prawda? Kto wie. W każdym razie oczy czarnowłosego w tym momencie w ogóle nie przypominały oczu zimnego i okrutnego demona, mordercy.
Mężczyzna pokiwał tylko głową na słowa, które usłyszał od Sachiko.
Kudłacz zawarczał groźnie i otwarł oczy. Natychmiast po całkowitym przebudzeniu zaczął szczekać na Keia, który po prostu stał na środku pokoju, wpatrując się w bok.
Minęło parę minut a obaj robili to samo. Pies w końcu odważył się i podszedł powoli - cały czas warcząc - do swojego pana. Usiadł obok jego stóp i zaczął gryźć go w rękę.
Czarnowłosy wzdrygnął się i spojrzał na psa zdziwionym spojrzeniem. Jakby nagle wyszedł z transu. W końcu uśmiechnął się i kucnął a pies zaskomlał.
- Dobry piesek. - Kei przytulił do siebie psa i zaczął go głaskać po łbie. Pies nie wiedział co się dzieje. Był głupi, jednak wiedział, że z jego panem jest coś nie tak.