Kei stwierdził, że wykorzysta tę sytuację i rozkręci trochę atmosferę. Zniżył głowę tak nisko, że Sachiko mogła poczuć jego oddech na swojej szyi. Cicho jęknął i wykrzywił twarz. Wydawać by się mogło, że został czymś zraniony lub uderzony. Ale to nie było nic z tych rzeczy, nawet jeśli - nie poczułby tego. Czasami nieodczuwanie bólu jest uciążliwe. Idziesz sobie przez las a tu nagle twoja noga krwawi, wszedłeś w pułapkę i tracisz cenną krew. A potem zostaje ci masa blizn, które już nie są w stanie się zasklepić. Oddychał teraz w przyspieszonym tempie i wyglądał jakby próbował oprzeć się niezidentyfikowanemu bólowi pochodzącego z wnętrza jego ciała. Kiedy nie mógł już tego wytrzymać osunął się powoli na ziemię ciągnąc za sobą Sachiko. Gdy byli już na ziemi, gwałtownie odwrócił głowę, przyłożył dłoń do swoich ust i zaczął donośnie kaszleć. Wiedział, że ptaszynka na niego patrzy. Był świadom, że kobiety są bardziej uczuciowe od mężczyzn i coś takiego jest w stanie poruszyć każdą z nich. "Idealnie to rozegrałem. Los jest dzisiaj po mojej stronie. A ten dźwięk.. pewnie stalaktyt ukruszył się i upadł na podłoże głośno się roztrzaskując." - myślenie o losie i jego zawirowaniach nie było w stylu Keia. Ale teraz nie był w stanie myśleć o niczym innym niż o niej. Jego umysł zaplątała tylko jedna osoba - Sachiko.

Kiedy Sachiko dotknęła jego policzków swoimi dłońmi o mało nie zaczął się śmiać ze swojego sukcesu. Jednak tym razem nie dał poznać niczego po swojej twarzy. Stwierdził, że byłoby to nie na miejscu a do tego wydałoby się, że tylko udaje. Kiedy w kącikach jego oczu pojawiły się łzy, tylko uśmiechnął się do niej blado i opadł w jej ramiona przenosząc cały swój ciężar na niewinną dziewczynę. Udawał nieprzytomnego. Tak bardzo chciało mu się z tego śmiać ale nie mógł. Było to uciążliwe ale warte swojej ceny. Kontrolowanie się jest zbyt trudne, ale on potrafił tego dokonać. Ćwiczył takie rzeczy wiekami aby stać się człowiekiem, nie, demonem godnym zainteresowania. Chciał być bardzo oryginalnym i jedynym w swoim rodzaju demonem. Chciał aby wszyscy go podziwiali, chciał mieć wielu wielbicieli i wielbicielek. Jednak to się nie udało. Zamiast kogoś naprawdę szanowanego i podziwianego stał się dziwolągiem i pośmiewiskiem osób trzecich. Został sam. Sam ze swoim życiem, sam ze swoimi problemami, sam ze wszystkim. Musiał całe wieki użerać się sam ze sobą. To najbardziej go bolało. Cierpiał przez samotność. Był nią przeżarty na wylot, zniszczony, upadły. Jednak pewnego dnia stwierdził, że nawet mimo tego iż wszyscy go odrzucili nie podda się i będzie dążył do tego aby spełnić swoje marzenia. Zabawne, prawda? Demon i marzenie. Dziwne ale jednak prawdziwe. Nawet demony jakieś posiadają. Ciche, ukryte, nie wychodzące na światło dzienne ale prawdziwe. Znów sobie przypomniał o swoim cholernym życiu, albo raczej katordze. Nie było mu już do śmiechu.

Minuty mijały a on czuł jak jego nowa przyjaciółka przeczesuje mu włosy ręką. Po wiekach życiu w samotności było to przeraźliwie miłe uczucie. Napawał się tym doznaniem, czerpał z niego jak najwięcej. Nie obchodziło go w tej chwili to, że Sachiko się o niego niepokoi. Po prostu chciał żeby gładziła go po głowie w ten sposób po wieki, żeby została z nim na zawsze. Jej dotyk był zimny, zawsze chciał wiedzieć jakby to było gdyby dotykała go ludzka, ciepła ręka ale nie było to w tej chwili już istotne. Podobało mu się to pomimo tego, że dotyk był lodowaty, nie było w nim żadnego życia.
Po około dwudziestu minutach znudził się samym leżeniem i stwierdził, że już czas zacząć symulować pobudkę. Najpierw dłoń. Sprawił, że jego dłoń lekko drgnęła. Potem powieki. Jego powieki zadrgały a on sam zaś zamruczał cicho. Otworzył oczy tak umiejętnie i aktorsko, że nikt nie byłby w stanie skapnąć się, że udawał. Idealnie wszystko odtworzył. Zagubienie w oczach, ciężkość ciała..
Kiedy się podniósł dotknął swojej głowy i uniósł wzrok na Sachiko. Wciąż jeszcze jego oczy zdradzały, że nie bardzo odnajduje się w sytuacji. Jednym słowem nie wyglądał w tej chwili jak demon tylko jak nastolatek, którego ktoś uprowadził i zamknął w piwnicy.
- C-co się ze mną stało? - zwrócił się do Sachi.

Popatrzył jej w oczy i uśmiechnął się lekko.
- Wiesz co mi się śniło? - zapytał ale nie dał jej czasu na odpowiedź. - Śniło mi się, że leżałem w jaskini. Widziałem i czułem wszystko ale nie mogłem wstać ani się obudzić. Czułem twój dotyk na swoich włosach. Zabawne, prawda? - zaśmiał się cicho aby ukryć to, że jest lekko poddenerwowany.
- A może jednak to mi się nie śniło? - zwrócił się bardziej sam do siebie niż do niej.
- Kochałaś kiedyś kogoś? - tym razem na pewno zwrócił się do niej. - Niby to uczucie jest nieznane nam - demonom. Mimo wszystko też potrafimy kochać, prawda?
Odgarnął niesforny kosmyk jej włosów za ucho. Przysunął swoją twarz bliżej jej i przygotowywał się do tego patrząc głęboko w jej oczy. Próbował dosięgnąć tej duszyczki. Daremnie, nie potrafił dostrzec niczego, zupełnie niczego! Jakież to dziwne i nieprawdopodobne! Mimo wszystko intrygujące.
Nachylił się i złożył pocałunek na jej ustach.

- Szczerze mówiąc sam nie wiem co to było.. - skłamał ale nie dało się tego wyłapać w żaden sposób.
Kiedy odwzajemniła jego pocałunek poczuł podniecenie. Teraz jego oddech naprawdę stał się gwałtowniejszy ale starał się to kontrolować. Dawno już nie czuł uczuć tego typu, dawno już zapomniał czym są takie uczucia i do czego służą. No właśnie, po co nam one? Nie łatwej byłoby nam żyć bez tych wszystkich emocji które nami targają? Smutek, szczęście, rozpacz, zachwyt, ból, radość przeplatają się codziennie i w kółko. W tej chwili chyba będzie lepiej jeśli wyłączy swoje myślenie i odda się całkowicie swoim zmysłom i zwierzęcym instynktom. Czy miłość a namiętność to dwie różne rzeczy? Powoli ale zwinnie wsunął swój język w jej usta i zaczął baraszkować z jej językiem. Prawdopodobnie gdyby miał jakieś ciepło ciała byłby teraz rozpalony. Ale nie był, był lodowaty jak zwykle. Jedynie płonął wewnątrz. Wszystkie jego uczucia, które skrywał w sobie do tej pory wybuchnęły nagle i niespodziewanie. Zabawne jest to jak jedna osoba może wywrócić czyjeś życie do góry nogami. Nie chciał się już dłużej kontrolować, nie miał na to siły. Był zmęczony ukrywaniem swoich uczuć przez tak długi okres czasu. Bawił się z jej językiem. Jedną rękę wsuwał pod jej sukienkę gładząc udo a drugą rozpinał powoli swój rozporek. Dźwięk ten w cichej i ciemnej jaskini zabrzmiał bardzo głośno. Nie, może po prostu jego zmysły były teraz wyostrzone bardziej niż kiedykolwiek? Oderwał się od jej ust a kiedy cienka strużka śliny pękła przywarł ustami do jej szyi. Najpierw zaczął ją po niej lizać a potem lekko ją ugryzł. Wsunął swoją dłoń dalej, aż do jej czułego punktu. Nie posuwał się dalej, czekał na jej reakcję.