Kiedy spuściła głowę, dotknął jej podbródka i uniósł go tak aby na niego popatrzyła.
- Nie odwracaj wzroku. - powiedział prawie niedosłyszalnym szeptem, wciąż lustrując ją tym samym, zmartwionym wzrokiem co poprzednio.
- Nigdy nie słyszałem o takim stworzeniu. - być może coś, ktoś mu napomknął ale wyleciało mu to z głowy.
Nie śmiał oderwać dłoni swojej pani od szyi. Wiedział, że tak nie wypada.
- Naprawdę chcesz mnie zabić? - popatrzył na nią, ironicznie uśmiechając się do niej.

- Był taki zabójca, który po uduszeniu swojej ofiary, stawał im na twarz aby nie mieć wyrzutów sumienia. - uśmiechnął się do niej ironicznie - Gdzieś o tym czytałem. Może w jakiejś książce?
Obnażył swoje zęby, kiedy Sachiko poprosiła go o pomoc. Jednym, sprawnym ruchem oderwał jej rękę od swojej szyi i przytrzymał na odległość. Na jego karku i tchawicy widniało wiele wydrapanych ran, które już zaczęły się zabliźniać.
Mam nadzieję, że blizn nie będzie..
Ale tak naprawdę wcale nie to go martwiło. Wokoło ugryzionego miejsca, ramię zaczęło się robić czerwone. Coś jak gdy kleszcz się do nas przyssie.

- Dlaczego? - zapytał zdziwiony - Mnie też można się pozbyć z powierzchni Ziemi. - odłożył jej rękę na wypaloną trawę - Wystarczy przebić moje serce specjalnym mieczem. - parsknął - W sumie nie mam zielonego pojęcia dlaczego ci o tym mówię.
Nie, nie chciał umrzeć.
- Oi! - wykrzyczał, kiedy jego pani zaczęła drapać się po ugryzieniu - Nie drap tego. Będzie jeszcze bardziej swędziało. Musisz wytrzymać. - wstał i zabrał tacę - Nie jesteś dzieckiem. - popatrzył na nią dość pogardliwym spojrzeniem, ale nie ujawnionym wprost.
Musimy znaleźć kogoś kto będzie umiał sobie z tym poradzić.
- Ale najpierw wróćmy do domu.. - spojrzał na nią - Możesz iść?
Zauważył, że po spodniach Sachiko wije się jakaś wielka, tłusta dżdżownica, więc nachylił się nad swoją panią jak do pocałunku, wziął robaka i pokazał jej co zrobił aby nie miała żadnych wątpliwości.
- Dżdżownica. - wrzucił ją do wielkiego padołu. Niech spoczywa w pokoju.

- Rozumiem. - wymamrotał lakonicznie i ruszył za nią, tak aby móc ją chronić w razie gdyby coś ich zaatakowało.
Teraz była człowiekiem. Sama nie miała możliwości obrony.
Swój łuk też prawdopodobnie zostawiła w pokoju..
Srebrną tacę włożył pod pachę i ciągle wpatrywał się w ugryzienie na ramieniu swojej pani.
- Oczywiście, że powinienem się martwić. - powiedział, uważnie, wręcz namolnie ją obserwując.
Coś jest nie tak..
I było. A Kei doskonale potrafił wyczuć takie rzeczy.