Włożył rękę do kieszeni w której ukrył swoją "zdobycz" i zaczął nią grzechotać.
Czyli jak spełni dobry uczynek będzie mógł iść do nieba?
Zaśmiał się i pochylił nad swoją ukochaną. Pocałował ją w usta i szybkim ruchem wyciągnął kamień filozoficzny z kieszeni. Dotknął jej ręki i wyprostował palce, a na samym środku dłoni położył czerwony kamień.
- To dla ciebie. Idź do Alchemika i spełnij swoje życzenie. - wyszeptał i pocałował ją w czoło - Ja tutaj na ciebie poczekam. - zniknął i pojawił się na jednej z gałęzi starej, płaczącej wierzby, którą kołysał wiatr.
Urwał malutkiego listka i zaczął go dokładnie oglądać.

Kiedy zniknęła z linii jego horyzontu, zamknął oczy i oparł głowę o pień drzewa.
Jak wtedy na cmentarzu.
Na samą myśl o tym, jego kąciki ust powędrowały w górę aż w końcu całe usta wykrzywiły się w uśmiechu.
Siedział tutaj sam, no nie aż taki sam, przecież ptaki śpiewały a w ziemi było pełno dżdżownic i innych robaków. W każdym razie z obleńcami i płazińcami pogadać raczej się nie da.
Wypuścił liścia, którego trzymał w dłoni i skrzyżował ręce na piersiach.
Był przyzwyczajony do takiej samotności.
Ciekawe jak będzie wyglądać nowo narodzona Sachiko..

Zobaczył na horyzoncie dziewczynę, która szła w jego stronę. To mogła być Sachiko ale nie musiała nią być. Nie miała już długich, pięknych włosów, które tak bardzo kochał.
Mógł w ogóle jej o tym nie mówić, ale.. Chciał aby spełniła swoje marzenia.
Nie zeskoczył z drzewa, siedział tam ciągle i obserwował nadchodzącą kobietę. Przygryzł wargę, kiedy zobaczył ją bliżej. Parsknął zniesmaczony i odwrócił głowę.
Będzie po prostu musiał się przyzwyczaić do jej nowego wyglądu.

- Sachiko! - wykrzyczał donośnie - Chodź tutaj do mnie.. - powiedział zanim pomyślał.
Nie zrobi tego. Przecież jest teraz człowiekiem..
Chcąc nie chcąc, demon był zmuszony aby zeskoczyć z drzewa i do niej podejść, co też zrobił po chwili dłuższego namysłu.
Znalazł się obok niej i złapał ją za rękę. Przyciągnął do siebie i wtulił twarz w jej włosy.
Była ciepła. Nigdy nie czuł czegoś takiego jak ciepło.
Dlatego odwrócił ją i przytulił do siebie.
- Jesteś ciepła.. - wymamrotał, wtulając twarz w jej włosy.
Zaczął wiać lekki, letni wiaterek, który muskał jego skórę przy każdym powiewie. Przytulił ją do siebie mocniej.
Nie chciałby jej stracić z powodu takiej błahostki. Chociaż teraz..
- Umrzesz przede mną.

Zaśmiał się i wypuścił ją z objęć. Popatrzył w jej oczy.
- Wiesz ile duchów już ze mną jest? - posmutniał - Po drugie.. - uniósł jej podbródek - Jesteś człowiekiem. Moim pożywieniem. - polizał ją po uchu.
Ścisnął dłoń na jej ręce i przybrał ironiczny wyraz twarzy.
- Chcesz zawrzeć ze mną kontrakt? - jego cień zaczął przybierać potworny kształt.