Na jego twarzy pojawił się większy uśmiech.
- Na czym polega? Oh? - przyłożył dłoń do ust i zaczął mówić - Spełnię twoje życzenie w zamian za twoją duszę. Wypełnię każdy twój rozkaz. Cokolwiek sobie zażyczysz. - oblizał wargi i się uśmiechnął. Jego demoniczne instynkty brały nad nim górę. Zaczął już chyba nawet zapominać, że kiedyś byli razem.
Uświadomił sobie, że jest głodny. Tak. Cholernie głody! Od dawna nikogo nie zabił i się nim nie posilił. A dusza tej dziewczyny pachniała naprawdę wyśmienicie.
Tak świeżo i słodko.

Zaśmiał się cicho i włożył ręce do kieszeni od spodni.
Wrócił do normalności i popatrzył w niebo.
- Ktoś taki jak ja nie powinien się do nikogo przywiązywać a już zwłaszcza do ludzi. - westchnął - Jesteśmy nieśmiertelni a wy śmiertelni. Jesteście tylko i wyłącznie naszym pożywieniem. Niczym więcej.
Popatrzył na nią ze współczuciem i skarcił siebie w myślach za to, że w ogóle do tego dopuścił.
Podszedł do niej i pocałował ją namiętnie w usta.
- Nie to, że chcę cię zjeść. Boję się, że ciebie stracę. - popatrzył jej w oczy - Dla mnie, demona, sto lat to jak miesiąc.
Wzdrygnął się kiedy ta myśl przeszła mu przez głowę.
Naoki też umrze.
Na jego twarzy pojawił się uśmieszek, którego próbował powstrzymać, ale nie był w stanie, więc wybuchł gromkim śmiechem.
- Zabawne, prawda? - zwrócił się do swojej ptaszynki, ocierając łzę z kącika oka.

- Rozumiem. - odwrócił się do niej z poważnym wyrazem twarzy a na niebie zaczęły zbierać się ciemne chmury, aż w końcu całe niebo przybrało chorobliwie martwy odcień atramentu.
Kei ściągnął rękawiczkę zębami i zwrócił ją wierzchem w stronę Sachiko. Jego oczy zaczęły się świecić na krwisto różowy kolor a jego kły nieznacznie się wydłużyły.
- Jakie jest twoje życzenie?
Niebo przeszyła błyskawica i spadło z niego kilka, ciężkich kropel deszczu.

- Więc takie jest twoje życzenie? Zrozumiałem. - powiedział a na jego dłoni pojawił się czarny pentagram.
U Sachiko pentagram pojawił się nad prawą piersią.
- A oto znak naszego kontraktu. - uśmiechnął się a jego oczy zmieniły kolor na początkowy.
Chmury się rozproszyły i przestało padać.
- Jakieś życzenia my lady? - zapytał, kłoniąc się w pół i uśmiechając do niej ironicznie.

- Twoje życzenie jest moim rozkazem, pani. - wciąż był skłoniony w pół. Miał zamknięte oczy i uśmieszek na twarzy.
- Nie widzę różnicy gdzie zamieszkasz. I tak będę podążał za tobą do końca twojego życia. - jego twarz jeszcze bardziej wykrzywiła się w uśmiechu - Ode mnie nie da się uciec.
Taak, to coś czego od bardzo dawna nie robił.
Zabawa i jedzenie.