- Ah, racja! - odparł i lekko postawił ją na ziemię tak aby nie zrobić jej zbytecznej krzywdy. Rozglądnął się i cicho zachichotał pod nosem. "Idealne miejsce." - pomyślał i zwrócił się do kobiety:
- Nie wiedziałem gdzie się znajdziemy, przenieśliśmy się tutaj losowo. Nie sądzisz, że mimo wszystko jest to miejsce idealne? - zapytał z lekkim uśmiechem na twarzy.
- Oh! Gdzie moje maniery, zapomniałbym się przedstawić. Kei Michaelisu - wyciągnął dłoń w jej stronę - miło mi poznać.
Z sufitu spadła kropla wody i na krótką chwilę przerwała ciszę. Kei stał dumnie z wyciągniętą ręką. Mogłoby się wydawać, że w mroku wygląda o wiele przystojniej niż w świetle dziennym.

Kiedy podała mu swoją dłoń złożył na niej słodki pocałunek swoimi lodowatymi ustami. Zwolnił uścisk i schował ręce za swoje plecy. Wyprostował się i zaczął rozglądać po jaskini. Uśmiechał się lekko a w jego oczach można było dostrzec iskierki, które zwiastowały, że ma w swojej głowie jakiś diaboliczny plan. Udawał, że Sachiko w ogóle go nie obchodzi ale gdy tylko odwracała swój wzrok patrzył na nią kątem oka oceniając każdy centymetr jej ciała. "Nie jest taka zła. Nie zaszkodziłoby mi się trochu zabawić." - myślał w kółko ale nie miał pojęcia jak podejść ją w dobry sposób tak aby nie spłoszyć małego ptaszka.
- Co panienka robiła na cmentarzu? - zagadnął.

- W istocie: okropnie denerwuje mnie użeranie się z innymi. Idąc na cmentarz chciałem odpocząć od tego wszystkiego. Demony czasami też mają dosyć. - zaśmiał się cicho.
Fakt, że zaczęli ze sobą rozmawiać nie zmieniał tego iż Kei wciąż nie wiedział w jaki sposób to rozegrać by nie spłoszyć nowej ptaszynki a za razem oczarować ją sobą. Była najbardziej skrytą osobą jaką w życiu udało mu się poznać. Kręciło go to. Bez żadnego planu podszedł do niej, wziął w rękę kosmyk jej włosów i przyłożył do ust składając na nim następny, słodki a zarazem lodowaty pocałunek.
- Masz piękne włosy. Dokładnie takie jakie kobiety winny mieć. - popatrzył na nią i mimiką swojej twarzy próbował jej przekazać, że jest bardzo atrakcyjną kobietą i właśnie dlatego tak bardzo go pociąga.

Wyłapał z jej oczu, że pierwszy raz odczuwa coś takiego. Chciało mu się śmiać, ale nie mógł tego zrobić. Naprawdę nie chciał jej spłoszyć. "Dziewica? Raczej tak.." - nasunęło mu się na myśl. Fakt ten tylko bardziej go nakręcał do zrobienia z nią kilku niestosownych rzeczy. Ale nie, jeszcze nie teraz. Mają dużo czasu, mnóstwo czasu, całą wieczność by robić takie rzeczy! Nie mogą iść ani do nieba ani do piekła więc nieistotne jest to jak często będą to robić lub w jaki sposób. Właśnie to tak bardzo odróżnia ich od ludzi. "Potwory", co? Mimo wszystko potwory te potrafią czuć i kochać tak samo jak ludzie; w końcu kiedyś, w innym wcieleniu musieli być człowiekiem. Nawet potwory zrodzone z potworów wiedzą jak kochać. Oczywiście jak u ludzi są wyjątki - niektórzy rodzą się tylko po to by siać pustkę i zniszczenie wśród swoich towarzyszy. "Nie, nie myśl w takiej chwili o rzeczach niestosownych do chwili." - skarcił się w duchu za to, że znów zaczyna filozofować na jedne i te same tematy. Ale on nie potrafił inaczej. Żyje już tak długo, że mało rzeczy na tym świecie potrafi go zadziwić czy nakręcić. Oddał się już zwykłej, szarej codzienności, jak zwykli, szarzy ludzie. Czasami był na siebie wściekły za ten fakt a czasami nawet to go nie obchodziło. Nie musiał spać a więc życie wydawało mu się jeszcze dłuższe. Życie? Czy aby na pewno można to nazwać w ten sposób? Czy ktoś kto zrodził się z lamentów i żali ludzi, ktoś kto nie może umrzeć ma prawo żyć jak normalny człowiek? Jest to raczej majaczenie pomiędzy kilkoma światami i uczenie się. Ciągła, ciągła, ciągła nauka o ludzkim świecie jak i o innych świata. Nauki tej o dziwo nigdy nie ma końca. Zawsze pojawia się coś nowego. Podobno dopiero podczas śmierci istoty mogą zrozumieć całą prawdę o świecie. Po co im to potrzebne skoro i tak przenoszą się do innego ciała i o tym zapominają? Błędne koło które trwa już długo, stanowczo zbyt długo aby można było je pochwalić.
Pokręcił głową lekko zasępiony swoimi myślami i objął delikatnie Sachiko w talii. Stał do niej plecami więc nie mogła popatrzyć mu w twarz. Przyciągnął ją do siebie.
Nagle w jaskini rozległ się trzask. Gdyby serce Keia nie było martwe na pewno podskoczyłoby mu do gardła. Ale był demonem i do tego bardzo opanowanym. Przywarł do ściany razem ze swoją ptaszynką zasłaniając ją swoim ciałem. Przyłożył palca wskazującego do ust każąc jej tym samym by była cicho.