- Znałem, znałem. Odważny człowiek, naprawdę! Byłem brzdącem, gdy wyratował mnie z poważnych tarapatów - powiedział ze śmiechem, przypominając sobie, jak w wieku jedenastu lat zaczął odkrywać tajniki - eufemistycznie mówiąc - domów, w których mieszkają panny lekkich obyczajów. Cóż, najgorzej było, gdy raz został postawiony pod ścianą i zmuszony do zapłacenia kilku tysięcy yen tylko dlatego, że znajdował się w pobliżu. Ach, gdyby nieopodal nie przechodził wtedy pan Takamura, który po prostu szedł odwiedzić mieszkającego niedaleko przyjaciela, Naoś pewnie dziś byłby martwym Naosiem. - Zresztą przyjaźnił się z moją rodziną - mruknął, machając od niechcenia ręką. Uśmiechnął się czarująco, po czym nagle wziął delikatnie do dłoni kosmyk jej włosów.
- Ich kolor jest identyczny jak twojego ojca. Chociaż, oczywiście, on nie miał takich długich - szepnął cicho, po czym przymknął nagle oczy i wtulił policzek w jej włosy, jednocześnie wdychając ich zapach. - Ach, jak dawno nie czułem obecności kitsune... Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że mi tego brakuje... - mruknął, będąc nadal w tej samej pozycji.
- Trzy lata? Nie stało ci się nic przez ten czas? - spytał, otwierając lekko jedno oko i spoglądając na nią. Nie chciał na razie dopytywać się o jej relacje z rodziną, bo widział, że był to trudny temat. Jeśli dziewczybna będzie chciała, sama mu powie.

- Cóż, kitsune z natury są bardzo przyjacielskie i łatwo się przywiązują. W końcu to liski, a liski lubią obecność innych - zachichotał, wzdychając cicho, gdy zabrała jego rękę. Ech, szkoda, że nie trafił na kogoś, kto z miłą chęcią by się do niego przytulił. Ale sama obecność kogoś z jego rodu wynagradzała mu wszystko - mógł przynajmniej odpocząć od demonów i shinigami, których ciągle spotyka na swoim kroku. Och, chyba znielubi te rasy tak samo jak czarnownice.
- Dla nas to może nie tak dużo. Dla ludzi wręcz przeciwnie. - Umilkł na chwilę, po czym spojrzał na nią bystro. - Cóż, widzę tylko twoją piękną twarz i to, że masz wszystkie kończyny. Ale nie mam pojęcia, jak z resztą ciała, więc nie mnie oceniać, czy aby na pewno nigdy nic ci się nie przytrafiło - powiedział cicho i wstał. Milcząc, podszedł do wszystkich okien i zaczął je po kolei zasłaniać. - Gdy robi się ciemno, lepiej siedzieć przy sztucznym świetle. Z racji tego, że ten pokój jest najbardziej wysuniętym, często ktoś staje tuż obok i robi sobie żarty lub nawet próbuje straszyć. No ale widoki są stąd pięknie - powiedział melodyjnym tonem, po czym zaświecił wysoką, stojącą na ziemi lampę, która zaczęła dawać mdłą poświatę na środek pokoju. Wrócił po chwili do Suyin i z powrotem usiadł na swoim miejscu. Mimo że nie byli prawie w ogóle oświetleni, to i tak widział doskonale wszystkie rysy jej twarzy.
- Masz się gdzie zatrzymać?

- Całe szczęście, że byłem jedną z pierwszych osób, które przyszły po klucz. W innym wypadku nie dostałbym tak ładnego pokoju - mruknął, rozsiadając się wygodniej na miękkim fotelu i przymykając oczy. Ach, wreszcie spokój. A w dodatku spędza ten wieczór w naprawdę miłym towarzystwie. No czego chcieć więcej?
- Ach, na pierwszym piętrze? Cóż, faktem jest, że im dalej w górę, tym mniej ludzi. Ale ja wolę parter. Doszły mnie słuchy, że chyba w dziesiątym mieszka jakaś czarownica. Katsumi czy jak jej tam - powiedział, wzdrygając się i krzywiąc na samą myśl. Boże, całe szczęście, że jeszcze nie spotkał tamtej kobiety. Chyba musiałby wtedy w tempie natychmiastowym opuścić Elyanos.
- Demony, mówisz, tak? Doskonale cię rozumiem. Tak się składa, że w pokoju obok jest jeden, który wyjątkowo uprzykrza mi życie. No ale ostatnio na szczęście się uspokoił. Mam nadzieję, że już więcej nie będę miał przygód z jego udziałęm - jęknął, ponownie przypominając sobie sprawę z nieszczęsnym liścikiem, przez który stracił szansę na bliższe zapoznanie się z miłą elfką. Ech, życie.
- Ale nie martw się, nie spodziewam się aktualnie gości. Ostatnimi dniami to ja wychodziłem wszystkich odwiedzać. - Uśmiechnął się lekko, opierając swój policzek o nadgarstek i przyglądając się z uwagą twarzy Suyin. Zagwizdał cicho pod nosem.
- Rumienisz się, moja droga. Jak słodko!

Była ciekawa kogo spotka tutaj jako pierwszego. Mogła się tylko domyślać, ale miała nadzieję, że nie wpadnie znowu na tego demona, który doszczętnie roztargał jej nerwy przez co ciągle była jeszcze lekko poddenerwowana i ręce jej się trzęsły.
Podeszła do drzwi i wyciągnęła słuchawki z uszu jednocześnie pukając lekko łokciem w drzwi.
Wejść czy nie wejść?, zastanawiała się chwilę.
W końcu postanowiła, że wejdzie. Wcisnęła słuchawki do kieszonki mundurka i lekko nacisnęła klamkę starajac się nie robić hałasu, jak to zwykle robiła w nawyku.
Gdy otworzyła na tyle szeroko, że mogła zobaczyć część pokoju wsunęła drobną główkę w szparkę.
- Uchm... - zmieszała się widząc chłopaka i dziewczynę razem gawędzących. - Prze-przeszkadzam?

Słowa Naokiego sprawiły, że Suyin patrzyła na niego z zaskoczeniem. Zwrócił uwagę na wiele szczegółów. Przynajmniej w jednym się nie pomyliła: był prawdziwym kobieciarzem. Wiedział co powiedzieć, by serce dziewczyny zaczynało mieć wątpliwości.
Przez chwilę Suyin zapragnęła opowiedzieć mu o wszystkim, lecz zrezygnowała, gdy jego twarz znalazła się w niebezpiecznej odległości od jej twarzy.
Przez kilka sekund czuła się zmieszana i nie wiedziała co uczynić. Na szczęście w ostatniej chwili ktoś wszedł do środka sprawiając, że lisek się odsunął.
Demon. Kolejny.
-Tak. Zauważyłam. - odparła dziewczyna przyglądając się nowej towarzyszce.