- Nie, nie! Mnie bynajmniej kobiety demony nie przeszkadzają. Gorzej, jeśli chodzi o mężczyzn. Ach, ci to dopiero są upierdliwi! - westchnął głośno, mając oczywiście na myśli swojego sąsiada. Wstał z fotela, po czym wskazał na niego ręką.
- Proszę, usiądź, droga... Jak masz właściwie na imię? - spytał, unosząc śmiesznie brwi i przyglądając się nieznajomej. Słodka, mała blondyneczka. W dodatku niewinna. Aż zbyt niewinna! Naokiemu wydawało się to trochę podejrzane. Demony z natury były bardziej cwane. Spojrzał kątem oka na Suyin, jakby próbując wzrokiem zapytać się, czy towarzystwo dziewczyny bardzo będzie jej przeszkadzało.
- Nazywam się Naoki, jestem kitsune. A to jest Suyin, moja... Ach, Su-chan, kim my właściwie dla siebie jesteśmy? - zwrócił się do ciemnowłosej, uśmiechając się ciepło. Spokojnie mógł powiedzieć dziewczyna z tego samego rodu czy po prostu przyjaciółka. Jednak Naoś był cholernie ciekawy odpowiedzi. Co też Su-chan może o nim sądzić po paru minutach tej rozmowy? W sumie mogłaby odpowiedzieć, co zechce - poczawszy od siostry, skończywszy na kochance. A co mu tam!
- Podoba ci się w pokoju? - spytał, przekręcając głowę w prawo i podążając za wzrokiem blondynki. Pochwalił się jednocześnie w duchu, że recepcjonistka dała mu klucz do tak ładnego pomieszczenia.

- No właśnie znajoma. Oboje jesteśmy kitsune tak w ogóle - dodał, bo nie miał zamiaru kryć się ze swoją rasą - droga... demonico. Nie mam pojęcia, jak cię na razie nazywać. Do jedynego demona, z którym zmuszony jestem utrzymywać kontakt, zwracam się debilu, piekielny sąsiedzie bądź z nutką sarkazmu kochanie, ale to już inna bajka - mruknął, machając od niechcenia ręką. Ach, dlaczego ciągle schodził na temat Keia? Jakby nie mógł zająć się dwiema uroczymi panienkami, które właśnie go odwiedziły!
Uśmiechnął się pod nosem, słysząc odpowiedź Suyin. Tak jak myślał - dziewczyna rzadko otwierała dla innych swoje serce. Naoś zaczął podejrzewać, że i tak był jednym z niewielu, którzy widzieli jej rumieniec.
Usiadł po chwili na skraju łóżka, aby dokładnie widzieć obie kobiety.

Suyin przyglądała się wszystkim poczynaniom zarówno Naokiego, jak i Ameno. Postanowiła, że postara się do niej przekonać, mimo że zachowywała się trochę... z z resztą nie ważne. Dziwnie poczuła się w towarzystwie kolejnej osoby. Krępowała się w większej grupce osób, dlatego starała się nic nie mówić, jeśli nie było takiej potrzeby.
Była ciekawa jak na demonicę zareaguje jej towarzysz. Wydawał się chyba zadowolony z takiego obrotu sprawy.

- Hm... w sumie... nie przedstawiali się - w sumie ona sama też się nie przedstawiła. Tfu - Czy ja wiem czy sympatyczna... trochę małomówna. Nie znam się - baknęła pod nosem.
Chrząknęła lekko zakłopotana.
- Jeśli wolisz tak to ja Ci pozwalam. Lubię jak ktoś nazywa mnie inaczej jak powinien, albo jak wymyśli coś innego - zaśmiała się dziecięco, zauważywszy puszczone w jej stronę oczko.
Jedyne co w niej się nie zmieniło to właśnie ten dziecięcy śmiech. Stwarzał problemy gdy za długo się śmiała bo wtedy zaczynała się dusić. Mimo to i tak jakoś żyła.
- Pozwolisz, że ja będę Cię nazywać Nao-chan? - uniosła lekko kąciki ust.
Drgnęła pod wpływem jego dotyku na swojej ręce.
- Rozumiem - powiedziała najciszej jak umiała i spojrzała na Suyin.

- Ach, to jest jej wada, przyznam. Wolę gadatliwe kobiety. A przynajmniej demonice. Bo przyznam, że urzekają mnie na przykład przedstawicielki płci pięknej kitsune, których cała osoba jest owiana tajemnicą, a ja nie mogę za nic do niej dotrzeć... - powiedział, niby kierując swoje słowa w stronę Ameno, jednak cały czas miał utkwiony wzrok w Suyin. Uśmiechnął się pod nosem, wstając gwałtownie, gdy to samo zrobiła Suyin. Widział po niej, że obecność demona jej przeszkadza - z pewnością nie chciał jednak rezygnować z obecności drugiego kitsune - a już zwłaszcza kobiet. Z drugiej jednak strony Ameno zaczęła go fascynować. Była nietypową demonicą, to pewne.
- Oczywiście, Amuś! Nazywaj mnie, jak chcesz - powiedział wesoło, przechodząc obok niej oraz niby od niechcenia kładąc jej dłoń na głowie. Poczochrał jej włosy, tak jakby była jego dobrą przyjaciółką. Pochylił się nad nią z uśmiechem i wyszeptał, tak aby usłyszała tylko ona: - Wiem, że to nie jest twoja jedyna forma. Demony od zawsze były sprytne i o wiele groźniejsze. - Zamilkł na chwilę, po czym przybliżył swoje usta do jej ucha. - Tylko nie próbuj mnie oszukać, dobrze, kochana? Bo naprawdę będę wtedy zły... - zakończył cichym mruknięciem, prawie dotykając wargami jej ust.
Wyprostował się nagle i nie zwracając już uwagi na blondynkę, podszedł szybko do Duyin.
- Poczekaj. Nie chcę, abyś teraz szła. Jak wiesz, dawno nie spotkałem żadnego kitsune. Chcę porozmawiać, dowiedzieć się, co działo się z innymi, zanim opuściłaś swojego ojca. Co działo się z tobą przez te trzy lata... - dokończył cicho, kładąc nagle swoją dłoń na jej i zamykając szybko drzwi. Zagroził jej drogę własnym ciałem, stając niebezpiecznie blisko, i spojrzał na jej twarz. Po chwili zawiesił wzrok na jej rozwartych, różanych ustach. Przez jego ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Ach, ile by dał za to, aby kobieta spędziła z nim tę noc...