Czarnowłosy, roztargniony odwrócił twarz w stronę Sachiko, kiedy usłyszał jej znajomy głos.
Ile byłaś nieprzytomna?
- Coś około godziny. - Kei powiedział beznamiętnym głosem i wypuścił psa, który szczęśliwy zaczął biegać dookoła pokoju i ujadać. Przynajmniej jemu było dobrze. Cóż, głupiemu do szczęścia wiele nie potrzeba. Tym bardziej głupiemu psu.
Chciałbym być psem. One potrafią być wierne swoim panom.
Posłałem ukradkowe spojrzenie Sachiko.
Jestem psem.
- Woof! - tym razem to nie pies, tylko demon zaszczekał. Brzmiało to bardzo realnie. Niektórzy ludzie mają talent do naśladowania odgłosów zwierząt. Kei również i do tego miał talent.
- Oczywiście moja pani. - powiedział i wstał z przymkniętymi oczyma - Jeśli to twoje życzenie, pójdziemy gdziekolwiek zechcesz. - spojrzał na nią i wyciągnął w jej stronę swoje smukłe palce, otulone białą, satynową rękawiczką.
- Ubierz coś na siebie. Czekam przy wyjściu. - demon wyszedł z pokoju i stanął na korytarzu, obok drzwi do pokoju jego pani.
Pokój numer dwa, hm? Pierwsza przeklęta, ludzka liczba?
Kei zaśmiał się sam do siebie a po chwili przez uchylone drzwi do pokoju wyszedł Kudłacz. Klapnął sobie tyłkiem na drewnianej podłodze, która zaskrzypiała pod jego ciężarem.

- Dobrze pani wie, że pójdę za panią wszędzie. - demon uśmiechnął się zadziornie i odwrócił głowę, znów nad czymś się zastanawiając. Znów, na powrót powstała ta bariera oddzielająca ich ludzkie dusze. Teraz byli tylko w relacji sługa - pani. Nic więcej. Pies to pies. Hau!
- Gdybyśmy go zostawili, rozwaliłby pokój, otworzył sobie okno i wyskoczył, popełniając samobójstwo z żalu. - Kei zaśmiał się ze swojego mrocznego żartu i spojrzał na Sachiko ubraną w bluzę.
- Chce się pani przeziębić? - czarnowłosy pokręcił głową i wrócił na chwilę do pokoju. Kiedy wrócił z powrotem na korytarz, trzymał w ręku chustę, którą obwiązał szyję swojej pani.
- Noce w Elyanosie są wyjątkowo zimne, nawet jeśli za dnia jest ciepło to w nocy temperatura spada poniżej minusa. - zabrzmiało to jak typowy bełkot pogodynek w telewizji. Demon pogodynka. Studio na pewno zostałoby zmiecione z powierzchni Ziemi.
- Dokąd pani duszyczka pragnie się udać? - demon spojrzał swoimi karmazynowymi oczami na Sachiko. Płomienie świec tańczyły w jego czarnych źrenicach, odbijając jego głęboki smutek. Dawały cień na jego tęczówki przez co te wydawały się być jeszcze bardziej ciemniejsze niż kiedykolwiek indziej. Prawie czarne, zupełnie jak węgiel w kopalni. To nie były już spaczone oczy demona, które odzwierciedlają duszę potwora, który nie potrafi nikogo kochać i pragnie zemsty. Odbijały duszę człowieka, jakim Kei kiedyś był. Człowiek zrodzony z Lucyfera.