Cicho, ciemno i ponuro. Taak, Kei właśnie takie miejsca lubi: może się w nich wyciszyć i uspokoić swoje zszargane nerwy po całym dniu użerania się z innymi. Tylko on i zmarli, nie, raczej chyba tylko on. Przystanął na chwilę i rozglądnął się w poszukiwaniu miejsca na którym mógłby sobie odpocząć. Nie było tutaj niczego na czym można by było usiąść nie brudząc przy tym swoich ubrań. Odwrócił się i przypadkowo nadepnął na suchą gałązkę, która przerwała ciszę jak piorun uderzający w ziemię. Jeden z kruków wystraszony trzaskiem z głośnym trzepotem skrzydeł odleciał wysoko, aż ku szaremu niebu. Kei uniósł głowę by zobaczyć jak ptak wzbija się w niebo. Gdy znikł mu z pola widzenia ruszył dalej, przed siebie, nie zważając na to co może go spotkać. Wampiry, wilkołaki, czarownice. Czy w nie wierzył? Oczywiście, że tak - był przecież jednym z nich. Mimo wszystko nie miał obaw co do tego jeśli spotka kogoś z takiej rasy. Poradzi sobie dyplomatycznie a w najgorszym wypadku po prostu sięgnie po swoją ukochaną broń. Ona jest dobra tylko na ludzi z nabojami jakie ma obecnie przy sobie. Oczywiście w swoim domu ma wiele innych naboi na różne inne stwory, ale nie widział potrzeby aby je tutaj ze sobą dzisiaj zabierać. Podczas swoich rozmyślań dotarł do starego, dużego, uschniętego dębu, którego korzenie wyrastały wysoko ponad ziemię. "Tak, to będzie idealne miejsce!" - pomyślał i wskoczył na jeden z takich korzeni. Ogarnął spokojnym wzrokiem cały teren a gdy stwierdził, że nie ma w pobliżu nikogo kto mógłby mu zagrozić oparł się o pień drzewa i zamknął oczy napawając się spokojem tego opuszczonego miejsca.

Szła w podskokach aż zahaczyła spódniczką o gałęzie krzaków.
Szlag, szlag, szlag!, przeklinała w myślach próbując wyszarpnąć materiał.
Gdy jej się to udało zaczęła iść normalnie co chwila odwracając głowę. Czuła się jakby ją ktoś śledził. A jeśli nie śledził to chociaż obserwował. Na chwilę przystanęła i oparła się o jakiś nagrobek pogrążając się w zadumie. Nic dzisiaj nie przeskrobała, cały czas była miła więc skąd to uczucie bycia śledzonym? Duch? Nie, przecież to tylko wymysły ludzi... chociaż.
Ocknęła się i wytarła łokcie z brudu. Pewnie jej się tylko wydaje.
Szła dalej aż zobaczyła pod drzewem mężczyznę. Przystanęła gwałtownie nie dokańczając kroku i wstrząsnął nią dreszcz i chęć ucieczki. Cofnęła się i skryła za nagrobkiem oddychając ciężko.
Jakim cudem?!, pomyślała i nieśmiało wyjrzała zza nagrobka.
Mężczyzna nie ruszał się a koło niego mignęła jakaś postać.
Debilko!, zbeształa samą siebie, ogarnij się i idź tam jak gdyby nigdy nic!
Posłuchała swojej podświadomości, kiwnęła sama do siebie głową i ruszyła na czworaka przed siebie. Kamienie raniły jej ręce i kolana ale człapała dalej aż doszła do ostatniego nagrobka. Pomału się podniosła i zaczęła iść w stronę tajemniczej postaci z zaciśniętymi pięściami, uniesioną brodą i wypiętą piersią. Tak, teraz nie stchórzy, nie ma mowy!

Widząc reakcje chłopaka, westchnęła ciężko i kucnęła na ziemi, szukając kochanego cukierka. Nie chciało jej się w ogóle mu odpowiadać, ale przecież może to dziwnie odebrać. - Nie rzuciłam Cię, po prostu przypadkowo mi spadło. - Powiedziała po dłuższej chwili, spoglądając na niego kątem oka. - Nie lubię mówić takich rzeczy, ale przepraszam. - Mruknęła cicho i zwróciła wzrok na młodą dziewczynę, podnosząc się, mając już w ręku to, czego szukała. - Bardzo dziwne, myślałam, że mało kto tutaj przychodzi, ale myliłam się... Trzeba znaleźć sobie inne ciche miejsce. - Powiedziała jakby do siebie i otrzepała swoją sukienkę w zamyśleniu. Nie wiedziała tak naprawdę jak się zachować, czy być wredną, czy też odejść w milczeniu dalej. W tym momencie po prostu miała mieszane uczucia, i dziwiła się, bo nigdy nie miała takiego dylematu, no ale cóż.

Był zły, że jego rozkaz został w tak banalny sposób zignorowany i popatrzył jeszcze groźniej na kobietę o oczach w dwóch innych kolorach. "Ah, czyżby była nieśmiała? Może tylko taką udaje.. Zabawmy się!" - uknuł w swojej głowie plan i zaraz przeszedł do jego realizacji. Opuścił obie ręce, wyprostował się i wyciągnął prawą dłoń w stronę kolorowo okiej i pstryknął przeraźliwie głośno palcami. Cukierek natychmiast wypadł z palców kobiety i upadł z cichym trzaskiem na nagrobek znajdujący się pod nimi. Rozbił się i wyglądał teraz jak malutkie kawałki jakiegoś drogocennego kryształu. Uśmiechnął się i teraz zwrócił się ku mniejszej dziewczynce. Wisiała tak bezradnie z burzą opadających loków na gałęzi drzewa, że nie mógł już dłużej powstrzymywać się od śmiechu. Wybuchnął głośno i donośnie tak, że ptaki które siedziały na wyższych konarach odleciały robiąc wielkie zamieszanie. Złapał się za brzuch i zgiął w pół targany spazmami śmiechu. Po kilku minutach się uspokoił ale wciąż stał zgięty. Uniósł swoją głowę tak aby wszyscy obecni mogli zobaczyć jego twarz. Kilka kosmyków włosów przykryło mu jego lewe oko i wyglądał teraz jeszcze bardziej upiornie niż normalnie. Zwrócił się do wiszącej dziewczynki tymi słowami:
- Mówiłaś coś?

- Co Cię tak bawi? - naburmuszyła się. Wyciągnęła do niego rękę z zamiarem uderzenia go z całej siły w twarz, ale w porę się opamiętała i złapała za gałąź, która była pod jej głową. Nogi ustawiła tak żeby nie spadła i była wygięta w tak zwany ''mostek''. Odbiła się nogami i gdy te były nad jej głową, zrobiła po raz kolejny salto i znów wylądowała miękko na gałęzi kucając z rękami na kolanach. - Nic nie mówiłam. Zupełnie n-i-c - warknęła na mężczyznę.
Taką w sumie miała nadzieję bo włosy zasłaniały jej widoczność, więc równie dobrze mogła warknąć do kobiety. Szybko zgarnęła włosy na prawą stronę i odetchnęła z ulgą.
Na szczęście powiedziałam do niego... Panienka nie wygląda na wesołą zwłaszcza, że próbowała go udusi,ć bo rozbił jej cukierka.
Odważyła się na nią spojrzeć i zobaczyła, że trzyma jej wstążkę.
Ramiona jej się zatrzęsły.
- Oddasz mi to? - spojrzała na jej plecy i wyciągnęła rękę czekając aż na niej pojawi się wstążka.
Na zadane przez nią pytanie jednak nie odpowiedziała...