Zaśmiał się.
- Arkadius i mój syn? To dwie i te same osoby. - popatrzył na nią gniewnie - To przestroga dla tych, którzy chcą złamać tabu!
- Ojcze, przestan. - ktos sie odezwal. Byl to mlody, lekki i plochliwy glos. Ociekal wrecz miodem i mlekiem. Mozna powiedziec, ze brzmial nawet jak sam glos jakiejs boskiej istoty.
Biedny chlopiec uwięziony w ciele piekielnego motyla. Smutne i puste zycie, ale jemu to nie przeszkadzalo. Byl szczęsliwy, ze jemu ojcowi w ogole udalo sie odzyskac jego duszę. Nigdy więcej nie chcialby wracac do tego okropnego miejsca jakim jest druga strona bramy!
- Arkadius, wiem więcej od ciebie, więc nie pyskuj! - Alchemik naprawdę się wkurzyl. Mial wrednosc wypisaną na twarzy.
- Elfko, gadaj czego chcesz i znikaj!

- Kamien filozoficzny? Receptura? Zrobic go.. razem? - Alchemik powtarzal wszystkie jej slowa jakby nie do konca byl swiadomy co wlasnie do niego powiedziala.
Kamien filozoficzny.
Czerwony kamien, przypominający rubin. Krysztal tworzony z krwi niewinnych ludzi. Z wielu litrow takiej krwi!
Alchemik odwrocil sie do niej i popatrzyl na nia jakby postradala zmysly.
- Zwariowalas?! Wiesz z czego taki kamien mozna zrobic?! Wiesz w ogole co mowisz?!
Kenjianoishi..*
- Ojcze! - glos Arkadiusa przywrocil bialowlosego na ziemię.
Alchemik zacząl się krzątac po pomieszczeniu, szukając czegos.
W koncu podal elfce buteleczkę z niebeskawym plynem w ktorym polyskiwaly jakies zlote, drobne kawaleczki.
- Po prostu to wypij.. - wyszeptal.
Motyl poruszyl skrzydlami i usiadl na policzku swojego ojca. Alchemik sie zamyslil, więc wyglądalo to jakby Arkadius usiadl na kamieniu. Alchemik poglaskal go po skrzydle.
- Oczywiscie, ze chcialbym mu oddac cialo..

*jap. Kamień filozoficzny

- Ty chyba nie wiesz o czym mowisz. - wyszeptal. - Gdyby Kamien Filozoficzny daloby sie w tak latwy sposob zrobic, moj syn dawno mialby juz swoje cialo.
Schylil sie i podniosl jakis czerwony przedmiot, ktory utknal pod biurkiem do pracy. Kiedy Alchemik wzial ja w dlon w slabym swietle ukazala sie czerwona, kobieca spinka do wlosow.
Dlugowlosy wszedl do pomieszczenia, ktore bylo zamkniete zlotym kluczem. Byl w ksztalcie serca.
Bylem taki glupi, ze prawie pozwolilem naszemu synowi zginac..
Pogladzil opuszkiem palca czerwona spinke. W prawdziwym swietle dnia miala kolor swiezej rozy.
Kiedy wyszedl z pomieszczenia, zamknal drzwi na klucz, wypowiedzial jakies slowa i klucz zniknal. A raczej, stal sie niewidzialny.
Alchemicy tez znaja pare przydanych zaklec.
Odwrocil sie do elfki.
- Jeszcze tutaj jestes? - starzec przybral grozny ton ale juz po chwili jego nastawiene sie zmienilo. - Jesli istnieje drugi sposob na wytworzenie Kamienia.. Dlaczego go nie znam?! - powiedzial pol do dziewczyny pol do siebie.
- Nie mam zamiaru wam pozwolic stworzyc Kamien, poswiecajac miliony ludzkich zyc. - aksamitny glos Arkadiusa rozbrzmial w starej chacie.

Alchemik gniewnie spojrzal na elfkę.
- Masz mnie za starego glupca?! - wykrzyczal - Przejrzalem juz wszystkie ksiegi w ktorych mogloby byc cokolwiek na temat Kamienia Filozoficznego!
Podszedl do niej i oplotl swoje rece wokolo jej szyi.
- Myslisz, ze specjalnie oddalbym cialo swojego syna...
Motyl usiadl na dloni ojca a ten przerwal.
- Ojcze.. - wyszeptal blagalnym tonem chlopak.
Alchemik patrzyl w oczy elfki swoimi zlotymi slepiami. Zacisnal rece na jej szyi, chcac ja udusic, ale zaraz zwolnil swoj uscisk.
Odwrocil sie do dziewczyny plecami i popatrzyl na - teraz atramentowego - motyla.
- Nie znajdziemy przepisu w pierwszej lepszej ksiedze. - urwal - Jestes bardzo naiwna.

- Zamknij się! Wiesz do kogo mówisz?! - wykrzyczał i odwrócił się, posyłając elfce pogardliwy wzrok.
Przeczesał dłonią włosy, zupełnie jak kobieta.
Zaczął szeptać:
- Nie potrzebujemy eliksiru tylko kenjianoishi.. - mówił coraz głośniej - Jeśli nie wiesz na czym polega sztuka przywracania ludzi do życia, nigdy nie uda ci się mi pomóc w tworzeniu kamienia filozoficznego. - odwrócił się do niej i gniewnie na nią spojrzał. - Do tego wszystkiego jesteś pyskata i zawsze chcesz postawić na swoim.
- Takich ludzi najbardziej.. - urwał - Taka była moja żona. - wypuścił głośno powietrze z ust i zaśmiał się swoim starym, chrapliwym głosem. Zupełnie zignorował elfkę i zwrócił się do motyla:
- To co Arkadiusie? - rzucił wesołym głosem - Poróbmy trochę eliksirów na zamówienia.
Alchemik wyglądał jakby zupełnie zapomniał o tym o czym wcześniej rozmawiał z dziewczyną. W ogóle chyba nie wiedział, że ona tutaj wciąż jest. Zachowywał się jak.. jak szalony Alchemik.
Brał różne zioła i składniki, po czym wrzucał je do kociołka, wymawiał kilka zaklęć i przelewał substancję do probówek i słoiczków. Nucił przy tym jakieś stare pieśni o których dawno wszyscy zapomnieli.
Trudno było się dziwić, był bardzo, bardzo stary.
Pomimo swojego wieku nigdy nie zapomniał o swojej żonie.
Chciał ją przywrócić do życia.
I znowu przyszły te czarne myśli.
Alchemik upuścił na drewnianą podłogę zielonkawy eliksir w fiolce, która rozbiła się na setki kawałków. Płyn rozlał się po podłodze i wsiąkł w brązowe, zniszczone drewno. Starzec kucnął i skulił się jak mały chłopiec.
Zaczął szlochać.
Czarny motyl gwałtownie latał w kółko, próbując tym samym przekazać elfce, że jego ojciec dostaje kolejnego ataku paniki. Nie chciał go widzieć takiego.
Przysiadł na głowie dziewczyny.
Alchemik z trudem podniósł się, opierając na blacie swoją dłoń. Po jego policzkach spływały krwawe łzy. Kiedy się odwrócił w stronę elfki, tak, że mogła zobaczyć cały jego profil, każdy mógł dostrzec, że z jego kącika ust wycieka czerwona substancja.
Krew.
Alchemik zaczął kaszleć krwią, która opadała na podłogę jak krwawy deszcz.
Arkadius przeleciał z głowy elfki na ramię swojego ojca. Chciał mu pomóc ale nie miał rąk, ani nóg.
Oh! Ile by oddał za to aby móc znowu się poruszać.