Elaine patrzyła na alchemika zdziwionym spojrzeniem. Dziwne byłoby, gdyby nie znała imienia mistrza alchemii. Mężczyzna po prostu dał jej pożółkłą kartkę z umową. Elfka przewertowała umowę, po czym podpisała ją swoim malutkim, kaligraficznym pismem. Od teraz była pomocnicą alchemika. O tym zawsze marzyła. Spełniło się. Elaine miała ochotę wykrzyczeć to. Powstrzymał ją instynkt samozachowawczy. Nie chciała rozstać się ze swoją pasją. Czarny motym usiadł na jej ramieniu. Ona tylko uśmiechnęła się w jego stronę. Po chwili spytała dorosłego alchemika:
- Więc.. co mam zrobić? Snuć domysły o kamieniu filozoficznym?

Elaine pomyślała że motyl ma rację. Wzięła pobliską książkę z ziołami i wyszła mamrocząc cicho o tym, że wychodzi po zioła. Wyszła szybko, zostawiając tam tylko swoją torbę. Teraz mogła o wszystkim pomyśleć..

Elaine znów przedzierała się przez gąszcze traw i dzikich róż. Tym razem ostrożniej, nie chciała zranić siebie, ani roślin z którymi żyła w zgodzie. Cicho weszła do chatki z naręczem świeżych ziół w rękach. Teraz była pełna pomysłów, jak po katharsis. Zainformowała krótko:
- Wróciłam..

- Co mam robić?- spytała szybko i cicho tak, aby nie zezłościć alchemika. Nie chciała przeszkadzać mu w pracy, lecz sama nie chciała siedzieć i patrzeć bezczynnie. To byłoby zbyt nudne. Czekając na odpowiedź alchemika zanuciła starą, elficką pieśń.

Uśmiechnęła się do Arkadiusa i usiadła na jednym z krzeseł. Przyglądała się alchemikowi. Widziała jak jego wprawna ręka wrzuca, kroi, miesza składniki w kociołkach. Poruszał się z gracją od jednego kotła do drugiego. Eliksiry były jak poezja. Elaine zawsze porównywała eliksiry do poezji. Zawsze musiały być idealne, aby dały zamierzony efekt. Wyważone składniki, idealna konsystencja, barwa.. Uczono ją o tym. O dziwo, eliksiry były jedne z najciekawszych przedmiotów w ich elfickiej szkole. Sama zaczęła praktyki, które przez głupi zbieg okoliczności nigdy nie ukończyła. Teraz miała szansę. Chciała ją maksymalnie wykorzystać. Może i alchemik był odludkiem i jakoś nie pałał miłością do wszystkich cieszyła się. Miała do czynienia z kimś lepszym, z osobą która przeżywała o wiele więcej niż przeciętny człowiek. Śmierć żony, potem to co stało się z jego synem, musiało być dla niego ogromną tragedią. Dlatego był taki. Musiała go zrozumieć. I pomóc. Obrała sobie to za cel. I wypełni go. Nawet jeśli miałaby przypłacić to surową ceną..