- Tak, wróciłam. Miał pan spore zapasy, więc nie trzeba było dużo szukać. Zapowiada się na ulewę..- ona również zamknęła swój umysł i wzięła kociołek do rąk. Usadowiła się w kąciku razem z paroma ziołami i dzbanuszkiem z wodą. Postanowiła zrobić lekarstwo na drogi oddechowe alchemika. Nie podobał jej się chrapliwy i przyspieszony oddech mężczyzny. Ruchem dłoni rozpaliła płomyk podgrzewający wodę. Wrzuciła parę ziół. Miętę, parę liści dyptamu, sok z bulwy tamaryndowca. Improwizowała. Ale nawet dobrze jej szło. Eliksir przybrał barwę soczystej zieleni.- Może teraz będzie lepiej oddychał- pomyślała. Do jednej z fiolek nalała specyfiku, a jednym z alchemickich znaków opróżniła kociołek. Wymruczała inkantację zakańczającą eliksir oraz oznaczyła go, dając alchemikowi. Spojrzała za okno.- Ojj.. Jest już późno. Muszę się zbierać. Przyjdę jutro z ranka. Niech pan nie zapomni wypić. Trzy krople powinny starczyć na jeden dzień. Zaczęła pakować swoją torbę.

Dziewczyna dotarła po jakimś czasie do chatki Alchemika, ale tak naprawdę nie była pewna co ma powiedzieć.
Jest tutaj pierwszy raz w życiu. Westchnęła cicho i zapukała dość głośno do drzwi, mając nadzieję, że ktoś otworzy. Ścisnęła mocniej kamień, który trzymała w dłoni.

- Przepraszam, że przeszkadzam, za chwilę mnie tu nie będzie, tylko mam jedną prośbę. - Powiedziała cicho i westchnęła, pokazując przed małą szparką czerwony kamień. - Słyszałam, że można z tym spełnić swoje każde marzenie, niezależnie jakie ono jest.... Chciałabym spełnić jedno, o ile to prawda i czy pan się na to zgodzi, ale naprawdę mi na tym zależy. - Powiedziała cicho.

Zmarszczyła lekko brwi, kiedy Alchemik tak po prostu wyrwał kamień z jej rąk i zaczął mu się przyglądać. W pewnym momencie zaczęła się bać, że zamknie jej drzwi przed nosem i nie będzie chciał jej oddać kamienia, ale wtedy niestety musiałaby rozwalić ten mały domek. Westchnęła cicho i przeczesała włosy dłonią, aby nie wpadały jej do oczu. - Nie ja go znalazłam, tylko ktoś inny, kto dał mi ten kamień. Był pod wodą w parku, ale teraz on należy do mnie, a nie do ciebie... Ale jeśli będziesz mógł go wykorzystać ponownie po tym, jak ja spełnię swoje marzenie i o ile ty się na to zgodzisz, dam ci kamień.

Milczała przez dłuższą chwilę, słysząc, że kamień od razu się rozpadnie. - Rozumiem... Ale te resztki, co po nim zostaną, na pewno można je jakoś wykorzystać, prawda? - Zapytała i westchnęła cicho. - Tak, wiem, że jest zrobiony z ludzi i jest mi z tego powodu przykro, ale moje życzenie nie jest takie bez sensu, jak myślisz. Od wieków jestem Bogiem Śmierci bez najmniejszych uczuć, nie wiem jak kochać, nie wiem jak nawet patrzeć na świat, bo za każdym razem jak się budzę, jest zupełnie inny. Chcę być po prostu inna, nie chcę mieć tych cholernych blizn, które co chwilę mi przypominają, że jestem dziwnym stworzeniem, które nie powinno być na tym świecie. Dałabym po prostu wszystko, co mogłoby zmienić moją przeszłość i być człowiekiem. To wszystko... - Powiedziała cicho.