Westchnął ciężko ponownie i pokiwał głową, że rozumie. Przecież wiedział, że tak łatwo go nie przekona, jeśli chodzi o dzisiejsze społeczeństwo, no ale cóż. - Dobrze, ja już nic nie mówię... Po prostu za jakiś czas sam się przekonasz. - Mruknął cicho, przeciągając się lekko. Jednak po chwili zaśmiał się cicho, odwracając lekko głowę w jego stronę. - Nie jesteś, hm? Poczekaj, chyba znajdę coś słodkiego,  za chwilę pójdę do sklepu i coś kupię. - Powiedział, szukając coś w kieszeniach. Niestety nie miał tego zbyt wiele, ale musiało to mu wystarczyć dopóki nie pójdzie coś kupić. Podszedł do chłopaka i złapał go za dłoń, dając mu w nią parę cukierków miętowych. - Nie najesz się nimi, ale przynajmniej coś będziesz miał w ustach. - Uśmiechnął się blado i po chwili odsunął.

Kiedy Saitou wsunął mu w dłoń kilka cukierków, zamrugał kilka razy oczami i pomyślał przez chwilę. "Miętówki? Miętówki, miętówki.. Ah! Miętówki! Moje kochane miętówki!" Wydał z siebie bardzo dziwny odgłos i przytulił, wręcz rzucił się na swojego przyjciela.
- Skąd Saitou wiedział, że Mikase lubi miętówki? - czasami zdarzało mu się mówić w ten dosyć dziwny sposób. - Mikase kocha jeść miętówki! - wykrzyczał uradowany i włożył do ust wszystkie cukierki naraz.
- Najlepsze pośród ziemskich słodyczy.. - ledwie wybełkotał ponieważ włożył do ust trochę za dużo. Z kącika ust wypłynęło mu trochę śliny. Nie zwrócił na to w ogóle uwagi, był zbyt bardzo zachwycony tym, że już w pierwszym dniu człowiek podarował mu to co kocha.
Kiedy udało mu się przełknąć wszystkie miętówki uśmiechnął się do swojego przyjaciela i powiedzia głośno, dość dziecinnie:
- Chcę iść do sklepu z Saitou!

Wziął chusteczkę, którą dał mu przyjaciel i postanowił, że nigdy jej nie zgubi ani nie zniszczy. Wsunął ją do kieszeni od koszuli i ziewnął cichutko.
Zamruczał cicho i otulił się bardziej koszulą kiedy ktoś zapukał do drzwi. Kiedy Saitou je otworzył poszedł za nim i próbował zobaczyć mu przez ramię kto przyszedł ale był za niski. Naburmuszył się i znów przytulił do Saitou od tyłu. Zacisnął dłonie na jego koszulce i odwrócił głowę tak aby było go słychać.
- Kto przyszedł? - zapytał na tyle głośno aby mógł zostać uslyszanym. Nie lubił gdy się go ignorowało więc bardzo chciał aby go usłyszeli i zwrócili na niego całą swoją uwagę. No i chcia już iść do sklepu ze swoim przyjacielem po więcej miętówek. Postanowił, że będzie dobrze się zachowywał bo w przeciwnym wypadku Saitou mógłby mu nie kupić jego ulubionych słodyczy.

Ostatnio edytowany przez Mikase (Thu-07-12 13:17:25)

Przez dłuższą chwilę po prostu milczał i położył dłoń na swojej twarzy. Gorzej być nie mogło... Nie dość, że odwiedziła go dziewczyna, która RÓWNIEŻ zaraz zacznie płakać, to jeszcze za jego plecami łasi się Anioł, który na pewno lubi być w centrum uwagi, pięknie. - To mój... Młodszy brat, wygląda jak Anioł, ale jest zupełnie na odwrót. - Mruknął cicho spojrzał na swoją koszulkę, na której widział dłonie chłopaka. - Sąsiadka nas odwiedziła, nic specjalnego. - Powiedział do chłopaka, po czym ponownie zwrócił wzrok w jej stronę. - Wybacz, postaramy być ciszej, chociaż dziwie się, że w ogóle coś słyszysz przez te ściany. - Powiedział i westchnął ciężko. - No nieważne... Przepraszam jeszcze raz.

Ucieszył się kiedy wampirza dziewczyna się nim zainteresowała. Nigdy jeszcze nie miał żadnych porachunków z wampirami więc miał nadzieję, że nie zrobi mu krzywdy. Nie wyglądała tak źle w sumie..
- Braciszek? - zapytał zdziwiony Mikase - Ale ja nie pamiętam żebym.. - "Oh! Nie.. nie chciałem tego powiedzieć!" Zrozumiał o co chodzi jego przyjacielowi. Nie mogą zdradzić jego obecności bo dużo ludzi by się zleciało i zaczęło robić na nim nieprzyjemne eksperymenty naukowe. "Nie chcę być rozdzielany z Saitou! Chcę z nim jeść, kąpać się i spać!"
Wybiegł przed swojego przyjaciela dosyć gwałtownie odpychając go do tyłu ale zamarł kiedy usłyszał co dziewczyna powiedziała o aniołach. Był bardzo tym zdziwiony.. i urażony. Kiedy wampirzyca tak po prostu rzuciła się na szyję Saitou nie mógł się powstrzymać. Do jego oczu napłynęły łzy a on sam osunął się na ziemię i zaczął głośno płakać, wręcz wyć.
- Anioły... anioły i-istnieją! - wykrzyczał przez szloch.