Aniołek domyślał się, że jego przyjaciel myśli o tym, iż tak naprawdę jest tylko zakochany i z czasem mu przejdzie. Ale tak nie jest. Chłopczyk wiedział, że to nieprawda.
Kocha go. Ta miłość nigdy nie przeminie, jeśli będzie odpowiednio pielęgnowana. Przecież nie zostawi go tylko z powodu jakiegoś problemu lub niezgodności między nimi!
Nie jestem jak ludzie!
Chłopczyk potrząsnął głową i przymknął powieki.
Po prostu uśmiechnął się, kiedy Saitou zaczął mówić o wspólnym małżeństwie. Wcale go to nie zabolało. Wiedział, że jego przyjaciel jest jeszcze młody i ma dużo czasu do namysłu. Aniołek również sam jeszcze nie chciał podejmować pochopnych decyzji.
Jest jeszcze czas. Będzie go ochraniał nawet za cenę własnego życia. Mają szmat czasu. Wiek, może nawet dłużej.. jak tylko Bóg da. Mikaś będzie o to gorąco prosił. Teraz, gdy poznał już swoją miłość na pewno nie będzie chciał wracać do nieba i zapominać o tym wszystkim.
Jest tylko jeden sposób. Stać się upadłym aniołem.
Przestraszył się, kiedy chłopak odciągnął jego dłonie od dziurki Mikasia, jednak w duchu poczuł ulgę ponieważ to trochę.. bolało. Chłopczyk coś tam wiedział, ale nie myślał, że będzie bolało aż tak. Może po prostu źle to zrobił?
- P-p-przepraszam!.. - aniołek wypuścił głośno z płuc powietrze i odwrócił głowę w bok, nie chcąc patrzyć swojemu przyjacielowi w oczy.
Krew wyciekająca z jego wejścia zaczęła wsiąkać w białą koszulę, która zabarwiła się na ten kolor. Chłopczyk nie wiedział co zrobić. Był świadomy, że jeśli krwawienie nie ustanie w końcu zemdleje z braku sił.
Znów będę dla niego problemem..
Mikaś chciał się podnieść, jednak zasyczał z bólu, ponieważ kiedy chciał usiąść, poczuł przeszywający ból pomiędzy pośladkami. Jęknął cichutko i opadł z powrotem na trawę, przyciągając do siebie Saitou.
- P-przepraszam.. - powtórzył się i wtulił swoją twarzyczkę w policzek chłopaka, pochlipując.

W oczach Saitou malowało się zmartwienie tak głębokie jak ocean, którego aniołek widział w oczkach swojego przyjaciela.
Utonął. Całkowicie zatracił się w tych cudownych oczach, które ukrywały w sobie wiele smutku. Mikase w tej chwili wydawało się, że to spojrzenie należy tylko do niego.
Chcę widzieć twarz, którą ukazujesz tylko mi..
Dotknął lekko paluszkiem powieki swojego przyjaciela. Nawet kiedy się krzywił był piękny i.. pociągający.
Aniołek zaczął się gramolić, aż w końcu udało mu się uklęknąć i przytulić do chłopaka.
- N-nie.. Już nie boli aż tak. - Mikaś pokręcił główką i zacisnął rączkę na koszulce Saitou - D-do tego boję się, że jeśli wró..wrócimy t-to.. zajmiesz się czymś innym i mnie zos..zostawisz. - chłopczyk wyjąkał i się skulił w ten sposób jakby zaraz miał zostać zbity, bądź poraniony.
Zacisnął palce na dłoni swojego przyjaciela i popatrzył w tamtym kierunku, lekko się uśmiechając.
- T-tutaj nie masz nic do roboty, w-więc zwracasz trochu na mnie swoj.. swoją uwagę. - aniołek przeniósł cały swój ciężar ciała na klatkę piersiową człowieka. Był jakiś taki.. zmęczony. A może po prostu mu się wydawało? Do tego obraz przed jego oczami zaczynał stawać się rozmyty i zniekształcony.
Chłopczyk przetarł swoje oczy, jednak to nie zniknęło. Jego kończyny zaczynały stawać się coraz cięższe i cięższe..
Mikaś zamruczał przeciągle a jego oddech stał się płytszy. Nie miał już na nic siły. Chciałby się teraz.. przespać. Z Saitou.. Miło by było gdyby właśnie teraz byli po stosunku i leżeli w białej, pomiętej i pościąganej pościeli.
Chłopczyk przeniósł się do świata swoich własnych fantazji, zapominając całkiem o tym, że znajduje się ze swoim przyjacielem w ciemnym lesie i leży oparty o jego pierś, znów stwarzając mu masę problemów.
Nie słyszał już nawet co Saitou do niego myślał. Zamknął się w swoim świecie i zemdlał.

Chłopak szedł przez pewien czas, chciał odwiedzić parę miejsc. Zobaczył wejście na cmentarz i zamierzał trochę go pozwiedzać, może spotka kogoś przy okazji. Przeszedł przez bramę, która prowadziła na cmentarz. Szedł przez pewien czas, prawie wszystko co widział po drodze było zniszczone. Zobaczył drzewo i usiadł pod nim, żeby odpocząć przed dalszą wyprawą.

Chłopak w pewnym Momocie poczuł zapach innego Kitsune. Wstał i rozglądał się przez chwilę wokół zauważył kobietę która siedziała na ławce i przyglądała się pomnikowi. Powolnym krokiem podszedł do niej. – Witam. Jestem Kazuyuki. Mogę się dosiąść? Zapytał i spojrzał na nieznajomą. Po chwili spojrzał również na pomnik. Myślał również o paru sprawach.

- Mnie również miło ciebie poznać. Lekko się jedynie uśmiechnął jak pozwoliła mu się dosiąść. – Tak. Jestem Kitsune, ty penie też. Spojrzał na dziewczynę. – Co robi tutaj taka ładna dziewczyna? Zapytał patrząc na dziewczynę i zaraz potem skierował wzrok na posąg.