Naoki z uśmiechem na twarzy wszedł do parku, od razu się rozglądając, aby lepiej poznać piękną okolicę. Cóż, nie był może jakimś wielkim miłośinikiem przyrody i kiwatów (chyba że spędzał na takiej polance czas z jakąś piękną panią), ale przynajmniej panował tu spokój, dzięki czemu mógł uwolnić się od swojego zboczonego sąsiada z piekła rodem, "kochanego" Keiusia.
Skierował swoje kroki w stronę oczka wodnego. Było dość ciepło, więc może przy odrobinie szczęścia - o ile żaden człowiek na niego nie "wydrze japy" - uda mu się pomoczyć stopy. Spojrzał kątem oka na niebieskowłosą dziewczynę, która leżała na ławce, po czym zagwizdał cicho pod nosem. Ostatnio miał naprawdę cholerne szczęście do tego, aby spotykać shinigami. Oczywiście - nie żeby mu to przeszkadzało.
Myśląc jednak, że dziewczyna śpi, minął jej ze spokojem, przyglądając się jedynie uważnie jej obliczu, po czym usiadł nad wodą. Najwyżej podejdzie do niej później. W końcu, kto wie, może spotka jeszcze kogoś ciekawego?

Naoki położył się na plecach na trawie oraz spojrzał z lekkim uśmiechem w niebo. Nie pamiętał, kiedy ostatnim razem przyglądał się przesuwającym się chmurkom. O ile się nie myli, było to z jakąś różowowłosą wróżką, która kochała godzinami wpatrywać się przestworza.
Kątem oka zauważył, że jakaś postać szybko przemknęła obok niego. Obrócił o kilkadziesiąt stopni twarz i podążył wzrokiem za drobną, chociaż wysoką jak na kobietę dziewczyną. Momentalnie poczuł, że serce zaczyna mu szybciej bić (ach, to ciśnienie!). Oparł się o ręce i przeniósł do pozycji siedzącej, aby lepiej obserwować rudowłosą. Jak to każdy facet (czy raczej - jak to po prostu Naoki), zlustrował uważnie każdy skrawek jej sylwetki, zaczynając od smukłych nóg, trochę więcej czasu spędzając przy pełnych piersiach, a anstępnie kończąc na idealnie symetrycznej twarzyczce. Od razu się domyślił, z kim ma do czynienia - tylko elfki aż tak grzeszyły urodą.
Utwierdził się w tym przekonaniu, gdy dziewczyna szepnęła coś do królika, który następnie stanął jak skamieniały. Kąciki jego ust powędrowały jeszcze bardziej ku górze. Skoro tak dobrze radzi sobie z tak małymi zwierzętkami, to może czas na liska?
Nie czekając ani chwili dłużej, poderwał się z trawy i szybkim krokiem podążył w stronę dziewczyny. Widząc, że jest zajęta szkicowaniem, zaszedł ją od tyłu. Bezpardonowo położył dłoń na jej ramieniu, od razu spoglądając na kartkę.
- A cóż to? - spytał z ukrywanym zdziwieniem. - Szkicujesz mnie, piękna nieznajomo? - mruknął wesoło, od razu siadając tuż obok niej.

Naoki ledwo powstrzymał wybuch śmiechu, uśmiechnął się jedynie szerzej, kiedy zobaczył reakcję dziewczyny. Słodko. Za słodko. A Naoki lubił słodkie rzeczy. Zwłaszcza jeśli miały delikatny głos, smukłe ciało, rumianą twarz i piękne oczy.
- Spokojnie, spokojnie... - mruknął wesoło, opierając się dłońmi o trawę. - Przecież nie jestem zły. Wręcz przeciwnie. Mogę ci pozować, ile wlezie! - wyszczerzył się, zaglądając ponownie do rysownika dziewczyny. Cóż, musiał przyznać, że jeśli chodzi o artystyczne zdolności, to elfki od zawsze były mistrzyniami. Mimo wszystko jednej rzeczy mu w tym rysunku. Nie, inaczej - uważał, że jego słodka towarzyszka nie uchwyciła tego, co w nim najlepsze.
- Tylko tym razem skup się bardziej na mnie, dobrze? Tamta dziewczyna i tak śpi, może potem do nas dołączy i ją narysujesz - szepnął uwodzicielsko, po czym prawą ręką sięgnął po guziki od swojej koszuli. Ach, jego miłość do rozbierania się przy kobietach zwyciężyła z nim. Po chwili pokazał swoją idealnie urzeźbioną klatkę piersiową elfce oraz - z czarującym uśmiechem - oparł się o najbliższe drzewo. - Proszę! Tak swoją drogą, jestem Naoki, madame. - Ujął delikatnie jej smukłą dłoń, po czym musnął ostrożnie wargami jej zewnętrzną stronę. Co jak co, ale dżentelmenem to on umiał być.

Podszedł do niej.- Jest źle. Zagadał- Jeszcze gorzej. Elaine ogarnął przestrach. Przedstawił jej się, na powitanie wziął jej rękę i pocałował. Zalewało ją gorąco.. Czuła że czerwieni się. Wyglądał jak podrywacz. I nim był. UWODZIŁ! Trzeba się strzec! Jest bardzo źle. Ściągnął koszulkę. Widziała jego klatkę piersiową. Smukła, rzeźbiona, idealna.. Zwykła, ludzka dziewczyna rzuciła by się mu w ramiona. Co to to nie!
Wzięła notaknik i pospiesznie nakreśliła jego portret. Wyrwała kartkę i podała mu ją. Spojrzał na nią uwodzicielskim wzrokiem. Nie mogła tego wytrzymać. Spojrzała nań, i powiedziała z lekkim chłodem:
-Proszę. Niech się pan ubierze... Schyliła się po torbę, i już chciała iść, lecz tajemniczy uwodziciel zagrodził jej drogę...