- Lubię, ale ja mam ją na co dzień, i to w "trzy-de", więc nie jest mi potrzebny rysunek. - Umilkł na chwilę, najwyraźniej się nad czymś zastanawiając. Wziął do ręki rysunek, ale uśmiechnął się szelmowsko i nadal nie ustępował z drogi. - Ale dobrze, wezmę go, tylko pod jednym warunkiem. Dasz się gdzieś, słodka Elaine, zaprosić. Wybieraj: ja czy mój rysunek? - Oparł jedną rękę o biodro, a drugą, w której trzymał swoją podobiznę, wystawił w jej stronę. Co jak co, ale nie miał zamiaru dać elfce spokoju. Rzadko kiedy spotykał przedstawicielki tej rasy, nad czym ubolewał, bo w końcu to właśnie elfy słynęły ze swej niezwykłej urody i prostolinijności.
Spojrzał na jej bliznę z niemałym zaciekawieniem, po czym zaśmiał się przyjacielsko.
- Nie martw się, mam podobną Z tą tylko różnicą, że moja znajduje się trochę nad kolanem, a myślę, że odsłanianie tej części ciała w taki miejscu jest trochę nieprzyzwotie. Co do tej idealności, to przyznam ci rację. Jednak mnie nie przeszkadzają tak błahe wady, jak maleńka rana, która w dodatku świadczy o twojej waleczności, El-chan... - powiedział opiekuńczo, chwytając ją delikatnie za rękę. Pogładził opuszkami palców jej bliznę.
Gdy usłyszał wzmiankę o kitsune, zawahał się na moment. Przyznać się czy nie? Cóż, nigdy nie krył się ze swoją rasą, jednak perspektywa zaprzeczenia wydawała mu się naprawdę kusząca. W końcu, kto wie, może Elaine mu uwierzy i weźmie go za człowieka?
- A jeśli jestem, to co? Nie lubisz lisków? - Przechylił głowę w jedną stronę, przyglądając jej się z błyskiem w oku. Ponownie zignorował jej prośbę i gdy tylko elfka zaczęła iść przed siebie, ten podążył za nią. Najwyżej powie jej, że po prostu chce rozprostować kości.

Kiedy pojawili się w parku, rozejrzała się po prostu, nie wiedząc o co chodzi. Nawet nie powiedział jej dlaczego się tutaj znaleźli, ale wiedziała, że jest strasznie zdenerwowany, dlatego też wolała się nie odzywać. Czując, że puścił jej dłoń, stanęła w milczeniu, patrząc tylko za nim. Westchnęła cicho, oraz po dłuższym czasie po prostu zaczęła iść w ich stronę. Odsunęła się w prawo tak, aby im nie przeszkadzać, usiadła sobie na trawie. Zobaczyła również dziewczynę, ale stała po drugiej stronie, teraz lepiej nie będzie się ruszać, naprawdę by oberwała.

Kanra jakby była tylko pustą lalką w ciszy, bez mrugnięcia okiem obserwowała całą sytuacje. Niezbyt jej to odpowiadało, że zleciało się tu tyle stworzeń, demon, elfka, kitsune i zgaduje, że inny shinigami. Stanowczo mężczyźni byli za głośni, a to irytowało niebieskowłosą. Jej spokój został zakłócony, toteż miała prawo do wkurzenia się, już chciał wstać, by za pomocą Kuro zgasić ich zabójczy zapał do walki, jednak w chwili pohamowała swoje emocje. Energia jaka uchodziła z demona była za bardzo żądna krwi, a Kanra jest jeszcze za słaba na takie walki. Nie była specjalnie szkolona. Toteż postanowiła zachować równowagę i wyjść z parku. Wstała z ławki, po czym udała się do wyjścia z terenu pełnego kwiatów.

Teraz był jeszcze bardziej zły, że Naoki z taką łatwością odepchnął go od siebie. Nie powinien był mu na to pozwolić ale uczucie furii zaczęło go przerastać. "Wystarczy, że się uspokoję."
Odstąpił Nao-chana na krok i zamknął na chwilę oczy. Odzyskiwał kontrolę nad sobą, mimo to wciąż biła od niego przytłaczająca aura, która na pewno wszystkich odstraszała z tego miejsca. I bardzo dobrze! Skoro jego znienawidzony kochany Naoki wyzwał go na pojedynek przyda im się dużo wolnego miejsca. W tym wypadku najlepiej aby wszyscy stąd uciekli, najlepiej na drugi koniec Elyanosa. Jeśli do tej walki dojdzie to miła ona nie będzie i ktoś na pewno zginie. Nie, nie ktoś. Nao-chan oczywiście!
Ale najpierw po kolei. Może to nie on podłożył mu ten list do pokoju? Może ktoś po prostu chciał go wrobić. Jakaś czarownica? "Hm, o ile dobrze pamiętam Nao-chan ma jakieś porachunki z wiedźmami z czasów dzieciństwa." Szczerze mówiąc jak tak teraz na niego patrzył to bardzo trochę mu się go żal zrobiło. Miałby zabijać swojego "przyjaciela" przez jakiś głupi liścik, którego nie wiadomo nawet czy on sam podłożył? Eh, był dzisiaj stanowczo rozstrojony. To nie było w jego typie; nie zdarzało mu się wybuchać furią. A to wszystko przez.. Zwrócił głowę w stronę Sachiko. "Jest tam ciągle. Potem jej wszystko wytłumaczę.. a przynajmniej postaram się tak zrobić. Postaram się." - utwierdzał siebie w swoich przekonaniach.
Włożył rękę do kieszeni od swojej czarnej marynarki i zaczął czegoś szukać. "Mam nadzieję, że przez tę złość nie zapomniałem zabrać najważniejszego dowodu tej kłótni." - wygrzebał coś z kieszeni. Była to biała, pomięta kartka z czarnymi literami. Tak, to był owy liścik w którym Naoki wyzwał go na pojedynek. Okrutne jest to jak jedna, głupia rzecz może skłócić prawdziwych przyjaciół.
Kei początkowo miał zamiar grzecznie podać kartę Naokiemu ale skoro już byli "pokłóceni" mógł przynajmniej teraz wyładować na nim całą swoją złość. Tylko, że tym razem tak na poważnie. Stwierdził, że ciśnie tą kartką mu prosto w twarz. Jak zamierzał tak zrobił. Poleciała prosto w twarz Nao-chana. Kei parsknął i zmarszczył gniewnie brwi.
- I co na to powiesz? Będziesz się teraz próbował wykręcać, że to wcale nie ty zrobiłeś? - powiedział tym razem już z charakterystycznym dla siebie spokojem. Mimo wszystko w jego głosie wciąż było słychać nutkę gniewu.
Zwrócił lewe oko w stronę Sachiko. "Wciąż tam jest.." - pomyślał, wiedząc, że jeśli stąd pójdzie potem już nie będzie w stanie jej odnaleźć co oznaczałoby koniec. A tego nie chciał. Jednym okiem oczywiście wciąż widział Naokiego. To tak na wypadek gdyby zamierzał zaatakować go z zaskoczenia. Ha! Nic by z tego nie wyszło."Wciąż cię widzę Nao-chan!"

Nie minęło 10 minut, a jednak Kanra wróciła do parku. Może to dlatego, że jej się nudziło, albo po prostu chciała dalej obserwować wrogo do siebie nastawionych mężczyzn, ciekawa była, czy się pozabijają, czy też nie. Niebiesko włosa shinigami zauważyła, że na ławce, którą przedtem zajmowała siedzi elfka. Nie miała zbytnio ochoty podejść do niej, zapewne się trochę wstydziła do niej zagadać. W końcu nadal nie znała tu nikogo, no chyba, że wliczy się recepcjonistkę. Zatem usiadła na trawie z boku, by nikomu nie zawadzać, po czym swój wzrok ponownie przeniosła na demona oraz kitsune. Tym razem w pełni hamowała swoje emocje, nie zamierzała się do niczego wtrącać. Prawą dłonią odpięła od paska spodenek niewielki sztylet i zaczęła się nim bawić.